Bij Uitgeverij Pelckmans kwam ‘Leven Voor Twee’ uit, waarin Hugo openhartig vertelt over zijn leven met Nicole, over haar ziekte Alzheimer, over haar plotse dood na een val in huis. Terwijl Hugo in dit boek zijn verhaal vertelt, gaat rouwtherapeut Marleen Vertommen dieper in op verlies en rouwen en hoe je daarmee kan omgaan.
Een babbel met Hugo over ‘zijn Colleke’ doe je natuurlijk in hun vertrouwde omgeving. Hugo nodigde ons uit in zijn woning in Wemmel, waar hij zoveel gelukkige jaren met Nicole beleefde. “’s Avonds zaten we hier altijd hand-in-hand naast elkaar”, bekent hij.
Was je vragende partij om een dergelijk boek uit te brengen of kreeg je die vraag van een uitgeverij?
Hugo: “Ik kreeg de vraag van CNR Records, mijn platenfirma. CNR stelde voor om, in samenwerking met de Uitgeverij Pelckmans, mijn verhaal te brengen rond de Alzheimer van Nicole. Ze dachten dat zoiets veel mensen zou interesseren en dat is ook gebleken.”
Schreef je dat zélf neer of vertelde je aan iemand je verhaal die het voor je neerpende?
Hugo: “Ik had acht sessies van vier uren met Kaja Verbeke. Dat waren sessies met tranen. Ik was openhartig, vertelde alles wat ik wilde vertellen. Ze schreef het zodanig goed, echt knap. Lees je het boek, dan is het precies of ik aan het vertellen ben. Dat is de sterkte van het boek. Dat is enkel te danken aan haar manier van schrijven. Fantastisch!.”
Toen je het nalas, moest je veel wijzigen?
Hugo: “Heel kleine details maar vraag mij niet welke, want ik weet het zelfs niet meer. Het waren vooral kleinigheden. Een zinsbouw die ik anders wilde geformuleerd zien. Ik vertelde alles wat ik wilde vertellen en ik liet dat allemaal in het boek staan. Soms wil men na het lezen van een script iets eruit gooien, maar dat wilde ik niet. Wat ik vertelde, mocht ook verschijnen.”
Was ’t schrijven van dit boek even emotioneel als de opname van uw album ‘Dromen’?
Hugo: “Ja, absoluut! De liedjes van ‘Dromen’ zijn heel persoonlijk. Eind dit jaar begin ik aan een theatertour. Ik ga liedjes van ‘Dromen’ brengen, maar ik zing ze dus niet allemaal, want dan wordt het inderdaad een beetje te zwaar. Ik hoop dat de mensen gelukkig naar huis kunnen gaan. Dat ze konden lachen, maar ook een traantje wegpinken, omdat Colleke er ook bij was. De respons is al heel positief. Bepaalde voorstellingen zijn al in verkoop en die gaat goed. Stefan Staes is mijn regisseur, bekend van Studio 100. Ik werkte er ook mee samen voor de ‘Winterrevue’. We hebben al drie ernstige besprekingen achter de rug, waaronder twee voor de repertoirekeuze. Hij laat mij aan het publiek zien in al wat ik kan. Niet enkel Vlaams, maar ook naar mijn beginperiode toen ik liedjes zong van Tom Jones, de musical-cd die we ooit uitbrachten… Ik laat het volledig palet van Hugo zien. Een beetje mijn leven, mijn eigen leven, maar Colleke is altijd in de omgeving hoor.”
Haar Heengaan was inderdaad de moeilijkste periode uit je leven, vooral omdat het zo plots was. Maar door haar ziekte was je misschien al een beetje afscheid aan het nemen of niet?
Hugo: “Afscheid is een zwaar woord. Ik wist dat het erger én erger zou worden, zeker de laatste maanden voor haar plots overlijden. Maar afscheid nemen deed ik niet. Toch niet in die zin. Ik wist dat het slecht ging. Ik zou altijd voor haar zorgen. Onze bureau is normaal een slaapkamer en daar zou ik terug een slaapkamer van maken. Ik zou ook een verzorger/verzorgster iedere dag bij ons laten komen om haar bij te staan. Ik zou haar nooit naar een woonzorgcentrum laten brengen.”
De titel van je boek is ‘Leven voor twee’. Zelfs na haar Heengaan blijf jij leven voor twee?
Hugo: “Deed ik boodschappen, ging ik naar een première en ben ik terug thuis, dan zeg ik bijvoorbeeld hier ‘Ik zag PADI, ik zag Guy..”. Dat zit er nog altijd in. Colleke is nog constant aanwezig in mijn leven. Dat is heel eigenaardig. Ik kon nog altijd geen afstand doen. Ik kan het niet plaatsen. Zolang ik het niet kan plaatsen, zal ze altijd bij mij blijven én ik zal ook altijd Hugo van Nicole zijn. Maar nu moet ik bewijzen dat ik het ook alleen kan hé. Maar zelfs mijn mailadres is hetzelfde gebleven ‘Nicoleenhugo’ en ik onderteken ook àltijd met beide namen of gewoon N&H.”
U zat heel diep. Ben je nu ook méér een luisterend oor voor mensen met problemen. Komen ze eerder naar je af of denk je: liever nu niet, ik heb het al moeilijk genoeg?
Hugo: “Ik sta ervoor open. Ik had al regelmatig mensen bij mij, die zeiden dat ze in dezelfde situatie zaten. Dan voel ik aan die mensen zelf of ze wilden vertellen of niet. Willen ze vertellen, dan luister ik, maar ik dring niet aan. Ik ben ervan overtuigd dat de mensen die in dezelfde situatie zitten veel aan mijn boek zullen hebben.”
Maar jij blijft sterk verbonden met Colleke. Krijg je van andere mensen wel een het signaal dat je moet loslaten om toch beter je verdriet te kunnen verwerken?
Hugo: “Rouwen is voor iedereen anders. De ene is na twee maanden al terug ok, de andere rouwt jaren. Op een première kwam een mijnheer naar mij en die zei: Mijn vrouw is 21 jaar geleden gestorven en ik kan er nog niet over. Om maar te zeggen: rouwen is voor iedereen dus anders. Rouwen is niet vanaf de dag dat iemand dierbaar sterft tot zes maanden of één jaar later… In onze maatschappij is dat zo. Wij moeten maar een bepaalde periode rouwen en dan gaat het leven verder, maar dat is niet altijd zo.”
Maar maak je nu al dagen mee dat je op het einde van de dag zegt: dat was eens een dag zonder tranen? Ik beleefde een mooie dag?
Hugo: “Ja, dat kan ik nu al zeggen. Als ik het plots moeilijk heb, kan dat komen omdat ik getriggerd word door een foto, een lied dat ik hoor weerklinken. Dan ‘bleit’ ik eens en dan is het voorbij. Maar ik hou mijn tranen niet in. Ik ben een heel emotionele man. Ik verstop mijn tranen niet. Ik vind het niet erg. Een man mag niet huilen, maar dat is bullshit. Mannen kunnen evenveel verdriet hebben als vrouwen, evenveel. Maar het past niet. Een man moet macho zijn, moet sterk zijn. Ik ben sterk, op een bepaald moment…Ook al ween ik, toch ben ik een sterke man. God gaf ons het leven, God gaf ons tranen én die moeten wij gebruiken. Tranen achterhouden, dat is niet nodig.”
Ik las dat er een omwenteling in je verdriet kwam dankzij Eurosong, De MIA’s, De Kastaars… Waren dat inderdaad de momenten waarvan je dacht: nu moét ik terug vooruit?
Hugo: “Ik wist dat ik terug vooruit moest. Nicole zou kwaad zijn moest ik niet doen wat ik moet doen. Ik blijf verbonden met haar. Nicole zei altijd dat ik moest blijven zingen, acteren, dansen, toneel spelen… Dat is ook het enige wat ik kan.”
Hebben jullie gepraat over de dood?
Hugo (emotioneel): “We spraken af dat het moest stoppen, indien we bijvoorbeeld in een kliniek enkel in leven zouden worden gehouden door beademing en andere medische apparatuur. Dat hadden we duidelijk afgesproken. Ik heb dat moeten doen voor haar. Ze hadden een scan genomen. De dokter zei: we kunnen haar opereren, maar ze gaat niet meer bewegen, niets meer zeggen… Ze gaat gewoon daar liggen. Ik wist dat ze zoiets niet wou en dus moest dat stoppen. Maar over de dood zelf hebben we nooit gesproken. We hadden nog zoveel samen te doen…”
Wat was haar lievelingsgerecht? En kan je dat nog klaarmaken of zelf eten?
Hugo: “Ze at zo graag schapenkoteletjes. Zelf klaarmaken, neen. Dat gingen we altijd eten op restaurant.”
Zijn er bepaalde zaken na haar dood die je nu anders doet?
Hugo: “Ik lig veel vroeger in mijn bed. Dat is hét moment dat ik bij haar ben. In ons bed ligt haar foto op haar kussen. Vroeger bleven we tot 22, 23 of middernacht zitten. Als ik nu heb gegeten, dan ben ik naar mijn bed. Vroeger zaten we daar altijd (wijst naar de plek in zijn woonkamer, padi) hand-in-hand bij elkaar. Kijk ik nu opzij, daar staat ze. De kleine urne neem ik mee naast mij, dan ben ik bij haar. Dan zeg ik slaapwel sjoeke… We deden àltijd alles samen. Van dag op dag, viel dat weg. Ze namen mij alles af. Mijn huis, mijn auto mochten ze meenemen, maar mijn Colleke moesten ze met rust laten en toch hebben ze die afgepakt (huilt). Daar moet ik leren mee leven…
Wordt 2024 voor uw persoon even druk als vorig jaar? Of kan je nu al wat genieten?
Hugo (lacht): “Wat ik allemaal ga doen dit jaar. De mensen gaan mij zot verklaren. Eind dit jaar begin ik met een theatertour hier in Wemmel, waar Colleke is geboren. Op 2 oktober is de avant-première, op 3 oktober de première. Daarna kom ik veel in West-Vlaanderen, want ik kreeg een rol aangeboden in ‘De Instagrannie’, een komedie in productie van Het Prethuis. Ik speel samen met o.a. Dani Heylen. Vanaf 1 maart tot 14 juni 2025 doe ik 82 voorstellingen. De mensen verklaren mij zot. Ik ben inderdaad 76, maar ik voel mij goed. Ik heb dat nodig. Doe ik dat niet, dan loop ik de muren op. Ik weet dat ik vlucht in mijn werk, maar ik kom altijd terug bij Colleke en dan vertel ik alles..” (PADI)
Het boek ‘Leven Voor Twee’ van Hugo ligt in de boekenwinkel en kost 24,50 euro.
The post Hugo is openhartig in zijn boek ‘Leven Voor Twee’: “Mannen huilen niet, dat is bullshit. Mannen kunnen evenveel verdriet hebben als vrouwen” is provided by KW.be.
