Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Emoties. We hebben ze allemaal, maar tonen? Dat blijkt anno 2024 nog steeds geen evidentie. Of het nu gaat om een topvoetballer, een politicus of iemand uit je eigen omgeving, de druk om emoties te verbergen, is immens. Waarom vinden we het nog steeds zo moeilijk om open te zijn over wat ons raakt, breekt of bezielt?
Toby Alderweireld, een van onze grootste voetbaltalenten, liet recent in Het Huis een ander stukje van zichzelf zien. In gesprek met Erik Goens vertelde hij hoe hij jarenlang kampte met heimwee, de enorme druk op zijn schouders en paniekaanvallen. Dit alles hield hij al die tijd verborgen. Het moment waarop hij dit deelde, voelde bijna revolutionair – alsof een mannelijke topsporter ineens toestemming kreeg om mens te zijn.
“Het tonen van emoties is geen zwakte. Het is een kracht”
In een heel andere arena – de politiek – is het niet anders. In het VRT-programma Hertoginnedal spraken vrouwelijke politici openlijk over de dubbele standaarden die hen worden opgelegd. Wanneer zij hun stem verheffen in een debat, worden ze afgeschilderd als hysterisch of labiel. Tranen tijdens een onderhandeling? Die zijn helemaal ondenkbaar, want die worden gezien als ultieme zwakte. Bij mannen daarentegen lijkt een woede-uitbarsting vaak juist te worden geprezen als “sterk leiderschap”. De boodschap is duidelijk: er is geen ruimte voor kwetsbaarheid.
Zware rugzak
Maar dit fenomeen beperkt zich niet tot de voetbalvelden of de politieke arena. Hoe vaak merk je niet dat vrienden, familie of collega’s maandenlang met een zware rugzak rondlopen zonder iets te delen? Hoe vaak doe je het zelf niet? Je vertelt wel hoe druk je het hebt of wat je plannen zijn voor het weekend, maar het blijft stil over datgene wat je écht bezighoudt. De schaamte om kwetsbaar te zijn, is diepgeworteld.
Toch is het tonen van emoties geen zwakte. Het is een kracht. Het is wat ons mens maakt. Het helpt ons om verbinding te maken, om elkaar te begrijpen. En het begint met kleine stappen: eerlijk zijn over hoe je je voelt, iemand anders de ruimte geven om hetzelfde te doen. Het is tijd om het taboe te doorbreken.
Laten we onszelf en elkaar de toestemming geven om kwetsbaar te zijn. Want als we elkaar durven zien – echt zien – kunnen we zoveel meer bereiken. Dus vertel me: welke emotie heb jij vandaag niet laten zien, maar zou je wel willen delen?
The post OPINIE – Emoties tonen is in 2024 nog steeds taboe: “Waarom is het zo moeilijk om open te zijn over wat ons raakt, breekt of bezielt?” is provided by KW.be.
