Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Nele, de verpleegkundige die tijdens de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen ex-prof Stéphane Krafft trachtte te reanimeren. Ze mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Nele,
Al twee dagen vraag ik me af of jij zondag naar de Ronde van Vlaanderen hebt gekeken. En als je dat al hebt gedaan, met welk gemoed dat is gebeurd. Heb je ook kunnen genieten van het door de wielerhelden geleverde spektakel op de Oude Kwaremont of bezwaarde het enthousiasme net je gevoelens?
Aanleiding voor mijn muizenissen is een mail van je man David die in de nacht van zaterdag op zondag om 0.44 uur in mijn mailbox terechtkwam. Tot mijn spijt heb ik de mail in de drukte en de waan van de dag pas gelezen na de Ronde van Vlaanderen. Anders had ik tijdens de uitzending zeker eens stilgestaan bij wat jullie zaterdag op de Oude Kwaremont overkwam.
Zo begon David zijn mail: “We zijn zelf fervente fietsers en koersliefhebbers. We besloten om naar de Oude Kwaremont te gaan en zouden daar een wandeling maken naar de Paterberg en terug. We waren nog maar net toegekomen en stapten van het steile stuk op de Oude Kwaremont richting café Het Pallet toen een dame riep dat iemand gevallen was. Mijn vrouw Nele is verpleegkundige en ging direct poolshoogte nemen. Ik volgde braafjes en wat we toen meemaakten tart elke verbeelding.”
“De wrede kant van het levenszwaard is soms nietsontziend”
Na het lezen van die eerste paragraaf flitsten de onwezenlijke nieuwsbulletins van zaterdagnamiddag door mijn hoofd. Twee wielertoeristen hadden het leven gelaten tijdens We Ride Flanders, de toertocht met 15.000 deelnemers die zichzelf wagen aan verschillende afstanden op het parcours van De Ronde van Vlaanderen.
De connotatie bleek te kloppen. Jullie waren er dus als een van de eersten bij toen ex-beroepsrenner Stéphane Krafft, amper 45 jaar, het leven liet op de flanken van de Kwaremont. Krafft was twee jaar prof bij Cofidis en liet als wielrenner geen onuitwisbare indruk, maar was duidelijk nog altijd gepassioneerd door het leven op twee wielen. Anders zou hij niet naar Vlaanderen zijn afgezakt om de sfeer van De Ronde te proeven op zijn fiets.
“Er lag een man op de grond die onwel was geworden. Hij reageerde op niks. Hij was klaarblijkelijk zelf van zijn fiets gestapt, want die stond recht tegen de dranghekken. Nele heeft de man op zijn zijde gedraaid en probeerde zijn toestand te begrijpen. Al snel was duidelijk dat hij in moeilijkheden was. Er stopte vrij snel een andere wielertoerist die dokter was. Samen ontfermden ze zich over de man. Nele is gestart met hartmassage, ik probeerde de praktische dingen te regelen. Zo snel mogelijk de hulpdiensten ter plaatse krijgen”, vervolgt David zijn mail.
Ik neem het tafereel in me op. Het stuurt me terug naar een vijftal jaar geleden toen een vriend van me neerzeeg tijdens een onderlinge tennismatch. Een vriendin startte onmiddellijk de hartmassage op tot exact twaalf minuten later de spoedartsen van de mugheli het overnamen. Bij jullie duurde de komst van hulp duidelijk veel langer. Jürgen kon worden gered en liep een half jaar later een halve marathon. Stéphane haalde het niet. De Oude Kwaremont moest het hoofdgerecht van zijn wielerfestijn worden, maar werd helaas zijn terminus. De wrede kant van het levenszwaard is soms nietsontziend.
“Vijftien minuten later werd de baan vrijgemaakt en ging het leven verder”
David vervolgde: “Mijn vrouw is er het hart van in en heeft schuldgevoelens omdat ze denkt dat ze misschien sneller zou moeten gestart zijn met hartmassage. Toen bleek dat de man het niet gehaald heeft, mochten we beschikken. Vijftien minuten later werd de baan vrijgemaakt en ging het leven verder. De koers wacht op niemand. Dat bleek een harde realiteit. Mocht het slachtoffer het gehaald hebben, was Nele een heldin. Nu blijft ze alleen achter met een schuldgevoel. Had ik maar…”
Je bent gewoon een heldin, Nele. Praat jezelf vooral geen schuldgevoel aan. Je deed waar iemand die ooit in nood verkeert alleen maar op kan hopen. Een medemens die zich om hem of haar bekommert. Veel moed en hou je taai.
Warme groet,
The post Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar verpleegkundige Nele: “Je bent gewoon een heldin. Praat jezelf vooral geen schuldgevoel aan” is provided by KW.be.
