Liefst 31 jaar lang werkte Marleen Leleu (63) als begeleidster voor de buitenschoolse kinderopvang Sloeber. In de afdeling van woonzorgcentrum Het Pardoen ging ze eind december op welverdiend pensioen. “Ik beschouw het niet als mijn werk, het is mijn hobby. Ik krijg zoveel liefde van de kinderen.”
Marleen startte haar beroepsloopbaan als stikster. Eerst bij het verdwenen Levi Strauss op de Hoogweg en later ging het met de trein naar de firma Deltex in Heule. “In 1993 begon ik in de buitenschoolse kinderopvang, toen onder de hoede van het OCMW”, blikt Marleen terug. “We zijn toen met vijf gestart en volgden een opleiding. Onze eerste plek was in het begin van de Gosserieslaan waar er toen een school van het gemeenschapsonderwijs was. Eerst zaten we in een paviljoen, nadien in de kleuterschool.”
“De buitenschoolse kinderopvang verhuisde dan naar de Scherpenheuvelstraat waar zich nu de vzw Love in Action bevindt. Finaal kwamen we in Het Pardoen terecht. De tuin mocht hier wat groter geweest zijn. Een pluspunt is de interactie met de bewoners. Om de twee à drie maanden gaan we eens naar boven. Dat hebben de bewoners wel graag. Vroeger hadden we altijd rond de 30 kinderen, nu zijn dat er 65. Sloeber heeft ook locaties in Geluwe en Kruiseke. Op de drie locaties samen zijn er ongeveer 200 kinderen. De ouders kwamen vroeger met hun kind binnen als ze bijvoorbeeld naar de kapster moesten. Nu moeten de ouders hun kind vooraf inschrijven.”
Duracell
Door de jaren heen zijn zowel de mentaliteit als de gewoonten bij de ouders en kinderen veranderd. “Bij de ouders is het drukker, drukker terwijl de kinderen veel meer bezig zijn op het internet. Ik ben daar persoonlijk niet voor. Ik heb liever dat ze spelen, het liefst met elkaar. Ik heb graag dat het hier druk is. Vandaar misschien mijn bijnaam Duracell. (lacht) Ik heb niet graag dat een kind zich verveelt. Ze spelen hier spelletjes, knutselen en sporten. Een kind moet spelen. Ze zitten al genoeg, op de schoolbanken bijvoorbeeld.”
Marleen Leleu woont in de Godtschalcklaan en is gehuwd met Nicolas Desodt. Ze is de moeder van Jurgen (45) en Angie (36). Er zijn daarnaast twee kleinkinderen, Dakota (15) en Camille (4). Ze heeft een carrière van liefst 47 jaar achter de rug. “Mijn pensioen schoof altijd maar op”, vertelt ze. “Eerst was het in mei, dan juli. In augustus ging mijn man op pensioen. Was het niet van hem, dan deed ik hier verder. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn maar in het algemeen doe ik het zeer graag. Eerlijk gezegd, ik vrees dat ik in een zwart gat zal vallen. Dat is hier een beetje mijn tweede thuis.”
Met masker
Enkele jaren terug was er corona en ook dat heeft Marleen op de werkvloer meegemaakt. “Tijdens de lockdown was Sloeber een tijdlang gesloten”, blikt ze terug op die lastige periode. “We moesten dan een masker dragen maar dat ging niet gemakkelijk. Zeker niet om te praten tegen de kinderen.”
In al die jaren moest Marleen heel veel namen onthouden. “Vroeger was het Remi of Roger maar nu komen kinderen met verschillende roots naar hier”, zegt ze. “Sloeber is internationaal: van Russen en Kroaten tot Marokkanen. Met al die namen heb ik wel het grootste probleem.”
“De kinderen vergeten je niet. Kom ik ze tegen, dan herkennen ze me wel”
Voor haar vlogen de jaren alvast voorbij. “In 1-2-3 is dat gedaan, het gaat zodanig rap”, vertelt Marleen. “Je beseft het niet. En de kinderen vergeten je niet. Kom ik ze tegen op straat, dan herkennen ze me wel. Er zijn ouders die hier met hun kind komen die zelf nog naar Sloeber kwamen.”
Marleen was ook jarenlang de chauffeur van de Sloeberbus. “Vroeger hadden we een grote bus voor maximum 18 personen en moest ik daarvoor mijn rijbewijs halen. Nu zijn er twee busjes tot maximum 9 kinderen. Iedereen met een rijbewijs B mag daarmee rijden.”
Verrassing
De vrijdag voor de kerstvakantie begon, werd haar Sloeberbus door de collega’s passend versierd en wachtte er haar ‘s avonds nog een complete verrassing in Sloeber. “Mijn man zat mee in het complot”, vertelt Marleen. “Hij zei dat hij had gereserveerd in een restaurant maar ik was zo moe. (lacht) Onderweg stopten we aan Het Pardoen en stonden mijn collega’s ons op te wachten. Er waren er die hier al zeven à acht jaar weg waren. Ze hebben me echt verrast.” (lacht)
En ten slotte, hoe omschrijft Marleen zichzelf als begeleidster? “Streng maar rechtvaardig”, benadrukt ze. “Als het zo is, dan is het zo en ga ik niet veranderen. Ik houd me aan mijn woord.”
The post Marleen (63) neemt na 31 jaar afscheid van kinderopvang Sloeber: “Een kind moet kunnen spelen” is provided by KW.be.
