Voornemens hoeven niet voor mij, maar dit jaar maak ik er toch eentje. Meer in zee gaan, ook als het koud is.
Het is de dag na de traditionele nieuwjaarsduik en ik sta op het strand in mijn badpak. Er zijn geen grote mensenmassa’s meer te bekennen, geen muziek meer om op te warmen en al helemaal geen drankje achteraf. Wat is er wel nog altijd: de zee, de hoge golven, de kou. Ik heb al betere ideeën gehad, bedenk ik me terwijl ik het water instap. De zee trekt en duwt, de stroming is krachtig, de kou neemt mijn adem weg. Ik blijf er niet lang in. Het regent wanneer ik uit het water stap, de wind zorgt ervoor dat alles nog kouder aanvoelt dan het al is.
Ik ben niet alleen in zee, nooit, dat weet je als je hier opgroeit; de zee is gevaarlijk. Maar echt alleen ben je nooit in het zeewater. Het is niet enkel het zout dat je afspoelt onder de douche, na zo’n duik. In een liter zit meer dan één miljard organismen. Plankton, algen, bacteriën, DNA van vissen, haaien, walvissen. Onder je voeten, in het zand begraven, zit er nog meer leven.
Het is niet de eerste keer dat ik tijdens de koudste maanden in zee duik, maar ik doe het te weinig. Elke keer kijk ik er tegenop, wil ik niet, heb geen zin in de kou die op je lijf slaat. En toch ben ik elke keer blij dat ik het gedaan heb. Overgeleverd aan de elementen, helemaal voelen dat je leeft, tussen de miljoenen organismen in de zee.
Voornemens hoeven niet voor mij. Gelijk welk moment in het jaar is goed om iets te doen wat je leven beter maakt. Maar misschien, voor één keer: dit jaar meer in zee gaan. Ook als het koud is. Zéker als het koud is.
The post “Bij een winterse duik in de zee voel je dat je leeft” is provided by KW.be.
