De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft tweewekelijks inkijk in haar leven.
In de Kortrijkstraat was ik getuige van een hartverwarmende ontmoeting: die tussen een kleinzoon en zijn grootouders. De kleinzoon, een jaar of zestien, ziet plots oma en opa en steekt enthousiast de straat over.
– Oma: ‘Ah, jongen, op stap met de vrienden?’
– Kleinzoon, een beetje verlegen: ‘Ja, oma.’
– Opa: ‘Nog grote vakantieplannen?’
– Kleinzoon: ‘Neen, hoor, gewoon een beetje chillen.’
Opa en oma lachen.
De ontmoeting deed me denken aan mijn eigen neefje van zestien en hoe hij met mijn ouders omgaat. Hij is geen kleine jongen meer die hen aanbidt, maar toch is er nog zoveel liefde. Hij is ook altijd een tikkeltje verlegen wanneer hij hen – en mij – omhelst, maar je voelt nog zoveel warmte. Twee weken geleden kwam hij de garagepoort van mijn vader afschuren. Opa werkte mee, maar Tiele deed alles om hem te ontlasten.
“Ik geniet van onze conversaties”
Ik stak ook een handje toe. Toen Tiele klein was, was alles schattig en konden we spelen, maar ik geniet evenveel van de conversaties die we nu hebben. Vroeger was ik de letterlijke suikertante die bijna elke week langsging met een cadeautje voor hem en zijn zus, maar nu heeft hij meer aan een gesprek en wat goedbedoelde adviezen van zijn oude tante. ‘In jezelf geloven. Je kunt alles bereiken waarvan je droomt!’ Ik weet dat hem dat steunt, omdat hij ziet hoe ik zelf mijn droom heb waargemaakt.
Zus Marjolein start in oktober aan de universiteit van Gent, en ik ben razend benieuwd en trots om te zien hoe ook zij haar dromen zal waarmaken. De invulling van liefde verandert, maar de liefde blijft altijd.
The post Altijd liefde is provided by KW.be.
