Het kan zomaar gebeuren dat Bart Plasschaert (63) en Greet Mees (64) komende dinsdag twee keer mogen juichen. Hun dochter, Emma Plasschaert, en hun schoonzoon, de Australiër Matt Wearn, kunnen in Marseille immers beiden olympisch zeilgoud veroveren.
Genetica speelt in de familie Plasschaert uit Oostende een doorslaggevende rol. Bart Plasschaert en Greet Mees leerden elkaar kennen tijdens hun studie geografie aan de universiteit en stonden decennialang voor de klas. Hun drie dochters traden in hun voetsporen. Katrien (37) werd ook master in de geografie en geeft les in een middelbare school. Lise (36) is juf in een lagere school. De jongste, Emma (30), behaalde eerst een bachelor in de geografie en wilde daarna industrieel ingenieur bouwkunde worden, maar de combinatie met haar zeilcarrière bleek finaal niet langer haalbaar. “En zeggen dat mijn vader ook geografie heeft gestudeerd. Dat maakt dus drie generaties”, lacht Bart, sinds 2015 schepen van Cultuur in Oostende en sinds 2019 ook verantwoordelijk voor Sport, Jeugd en Kunstonderwijs.
Hoe heeft Emma de zeilsport ontdekt?
Bart: “In 1973 ben ik zelf met windsurfen begonnen. Later werd dat surfen en nog later schakelde ik over naar de catamaran (vorm van zeilen, red.). Vervolgens werd ik coach van windsurfers en optimisten (zeilen voor jeugd, red.) en ging ik mee naar de wereldkampioenschappen voor de jeugd. Kortom, Emma is met zeilen opgegroeid.”
Greet: “Ik kende vroeger niets van zeilen, maar ik heb wel voor de lange benen van Emma gezorgd. (glimlacht) Bart had aan de Spuikom zijn eigen zeilclub die tal van zomercursussen organiseerde. Wat doe je dan? Je neemt je kinderen mee. Ze hebben alle drie gezeild, maar Emma is de enige die voortgedaan heeft.”
Bart: “Ze is de meest competitieve van de drie. De grootste killer.”
“Mijn wanorde is ook Emma’s wanorde. Dat is duidelijk iets genetisch”
Ze lijkt me een type dat overal ter wereld zou kunnen aarden. Als geografen hebben jullie de reismicrobe aan hen doorgegeven, veronderstel ik.
Bart: (knikt) “We zijn met hen gaan kamperen en trokken op fiets- en wandelvakantie. Nooit lieten we onze reizen door iemand anders plannen. We hebben veel GR’s gewandeld. We fietsten van Oostende naar Parijs en duwden onze kinderen geregeld een kaart in de handen.”
Greet: “Het waren bij ons geen Club Med-vakanties. Een bewuste keuze is dat nooit geweest. We deden dat, omdat we gewoon zo zijn.”
Bart: “Nu de kinderen uit huis zijn, reizen we altijd samen met een koppel vrienden, de ouders van ex-olympiër Tom Pelsmaekers.”
Greet: “Namibië, Vietnam, Laos, Cambodja, zeilen in Kroatië, Oezbekistan, Peru…”
Bart: “Toen de kinderen jong waren, zijn we ook een paar zomers met hen naar het Comomeer in Italië getrokken. Daar begeleidden wij vier weken lang watersportkampen. Ik was coördinator.”
Greet: “Ik had Italiaans gestudeerd en verzorgde de communicatie. Eenmaal Emma was beginnen te zeilen, stonden alle reizen in het teken daarvan.”
Waar lagen jullie accenten bij de opvoeding?
Bart:(grijnst) “Er zijn alvast een aantal zaken die niet gelukt zijn. Mijn wanorde is ook Emma’s wanorde. Dat is duidelijk iets genetisch.”
Greet: “Maar haar doorzettingsvermogen heeft ze wel van ons. Onze kinderen mochten zelf kiezen wat ze deden, maar als ze aan iets begonnen, moesten ze het ook afmaken.”
Bart: “Wist je dat Emma tot haar veertiende ook piano heeft gespeeld? Ook daar had ze talent voor. Alleen verliezen vingers hun soepelheid bij het zeilen, omdat je voortdurend met kracht bezig bent. Elke woensdagnamiddag ging Emma eerst zeilen en vervolgens naar de muziekles. Op een bepaald moment heeft ze een keuze moeten maken.”
Voor Emma Plasschaert is Marseille niet de ideale locatie. “Liever grote golven waarmee je meer snelheid kan halen.” © Clive Mason Getty Images
Het is geen slechte keuze gebleken. Ze is tweevoudig wereldkampioene, werd vierde op de Spelen van 2021 en mikt nu voluit op olympisch eremetaal.
Greet: “Marseille (waar het olympisch zeiltornooi plaatsvindt, red.) heeft een heel specifieke baai.”
Bart: “Door een half eiland voor de rotsachtige kust komt de wind vanuit een kleine hoek. Het wordt daarom een heel speciale olympische zeilrace. Het percentage geluk zal iets hoger ligger dan gewoonlijk. Doodjammer. We hadden liever een andere locatie gehad. We moeten hopen op een paar dagen met mistral (krachtige wind in de Provence, red.).”
Greet:(knikt) “Maar ook niet te veel, want dan wordt de race afgelast. Wij zullen met de hele familie en een pak vrienden, zowat 50 mensen, ook in Marseille zijn, maar alleen de medaillerace van Emma volgen we ter plaatse. Ook de ouders van Matt komen naar Frankrijk.”
Wanneer hebben Emma en Matt elkaar leren kennen?
Greet: “Op een wedstrijd in Palma de Mallorca. In 2014 zijn ze een koppel geworden. Of het liefde op het eerste gezicht was? Dat vragen we haar niet. Emma vertelt daar ook niet veel over. (glimlacht) Maar ik denk dat het vlug beklonken was.”
Emma is Belgische, Matt Australiër. Dat lijkt me niet altijd even evident.
Bart: (knikt) “Vooral omdat hun wedstrijden vaak op andere momenten en locaties plaatsvinden. Een zeilwedstrijd duurt zeven dagen, maar meestal zijn ze al tien dagen vooraf ter plaatse om het wateroppervlak te leren kennen. Zo ben je al vlug drie weken van huis.”
Greet: “Emma en Matt hebben elkaar al vaak lange tijd moeten missen.”
“Geluk zal nu een grotere rol spelen dan Gewoonlijk. Doodjammer”
En toen was daar in 2020 plots corona.
Bart: “Voor Emma een heel moeilijke periode, zeker omdat de regels in Australië nog een stuk strenger waren. Ze mocht het land niet in, waardoor zij en Matt elkaar acht maanden niet gezien hebben. Toen ze uiteindelijk toch naar Australië mocht afreizen, moest ze daar eerst 14 dagen in quarantaine in een hotel verblijven, met een slot op de deur. Dat heeft een serieuze impact op haar gehad.”
Greet: “Ook de uitgestelde Spelen van Tokio waren geen leuke ervaring.”
Bart: “Emma zeilt, omdat het een buitensport is. Emma moet naar buiten kunnen en dat kon in Tokio enkel voor de wedstrijd. Mentaal had ze het moeilijk. Als klap op de vuurpijl kregen zij en Matt na de Spelen ook nog eens corona. Emma heeft daar twee maanden van afgezien. Matt was zelfs een jaar buiten strijd. Longcovid. Zelfs zijn evenwicht was weg. Hij kon niet meer in een vliegtuig zitten en ook fietsen lukte niet meer. De medische wereld wist niet wat er scheelde en finaal is men zelfs geëindigd met een scan van zijn hersenen. In Australië hadden ze Matt al half afgeschreven. Er stonden er daar vijf of zes klaar om zijn plaats in te nemen.”
Greet: “Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen.”
Bart: “In januari 2023 kon hij voor de eerste keer weer in zijn boot. Een half jaar later werd hij in Scheveningen wereldkampioen en nog eens vijf maanden later verlengde hij die wereldtitel. (grijnst) En dus is hij weer opgenomen in het Australische team voor de Spelen. Zo gaat dat in topsport.”
Matt werd in Tokio olympisch kampioen, terwijl Emma net naast de medailles viel. Hoe voelde dat voor jullie?
Bart: “Natuurlijk vonden wij het fantastisch voor Matt, zeker omdat hij zo’n slechte eerste dag had gekend. Hij is op mentaal vlak extreem sterk en doet dingen die je bij niemand anders ziet. Emma kende in Tokio een offday na de rustdag. Puur sportief heeft ze daar een medaille laten liggen. In de pers ging ze er heel vlotjes mee om en leek het alsof ze blij was met die vierde plek, maar het heeft toch serieus aan haar gevreten.”
Greet: “Het is de meest ondankbare plaats. Maar dat Matt goud won, heeft de ontgoocheling bij Emma voor een stukje helpen verteren.”
Bart: “Emma kan en wil er niet over spreken en wij hebben het intussen afgeleerd om nog over sportieve zaken te spreken.
Greet: “Wij proberen haar als ouders vooral bij te staan op mentaal vlak, zodat ze soms ook eens niet aan zeilen moet denken. Onze familieband is heel sterk.”
The post “Die vierde plek in Tokio heeft serieus aan Emma gevreten”: Ouders van Emma Plasschaert hopen op twéé gouden medailles is provided by KW.be.
