Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Thomas Huyghe. De televisiemaker mag altijd antwoorden via [email protected].
Bedankt om me voor de tweede keer in drie jaar tijd twee weken lang dagelijks aan het lachen te brengen. We werkten drie jaar geleden voor het eerst samen in Oostende. Van hier tot in Tokio was een ontdekkingstocht. Een expeditie naar het goede evenwicht van een olympisch nabeschouwingsprogramma en het leren kennen van nieuwe mensen in een andere dynamiek dan Vive le Vélo. Toen ze me zeiden dat Élodie Ouédraogo en Thomas Huyghe mijn sidekicks zouden worden, vond ik sidekicks gewoon een vervelend woord. We staan allemaal op gelijke hoogte. Bij de namen stelde ik me geen vragen. Ik had me al een positief beeld van jullie gevormd nog voor een eerste ontmoeting. Élodie kende ik natuurlijk al vanuit de interviewer-atleterelatie en met jou had ik al veel gelachen op televisie. Ik vroeg me wel af of je onhandigheid gespeeld of echt was. Ik moest snel vaststellen dat je vooral heel slim en clever bent… en ook wel een beetje onhandig.
“Je ontwapenende en meelijwekkende blik opende nieuwe deuren. Zoals wel vaker het geval”
De eerste dagen voelden als een studieronde. Ik wist soms niet wat ik aan je had, jij waarschijnlijk ook niet hoe ik over jou dacht. Al snel ontdooide het ijs. Ik ben echt dankbaar om met je te mogen werken, Thomas. Het zijn korte tussenspurten in een carrière, maar ze doen wel deugd. Vanuit de zetel waar we het programma in mekaar knutselen observeer ik graag een redactie. Ik zag je vandaag rondhuppelen met een steunverband om je rechtervoet. Voet uit de schoen, flesje water in de hand, een bange blik in de ogen. Angst om de Spelen te moeten verlaten. Je hebt vanmiddag je enkel verzwikt toen je van een toiletwagen stapte in de Arena Champs de Mars waar je naar het judo ging kijken. Je miste de belangrijkste kamp van Matthias Casse. De Rode Kruisdiensten wilden je voor een check-up naar een lokaal ziekenhuis brengen, je weigerde en belandde in een soort keuken tussen olympische judoka’s. Wie anders dan Thomas kan het overkomen? Je ontwapenende en meelijwekkende blik opende nieuwe deuren. Zoals wel vaker het geval. Ideaal materiaal om de uitzending mee te openen. Bedankt om je enkel over te slaan, Thomas. Het valt mee, zie ik. Je huppelt rond acht uur als iets vlotter rond dan drie uur geleden.
O ja, en bedankt ook om me een paar commentaarflarden aan te reiken voor het voorlopig mooiste Belgische moment van de Spelen in Parijs. Goud voor Remco Evenepoel en brons voor Wout van Aert in dezelfde discipline: tijdrijden bij de mannen. De avond ervoor was Greg Van Avermaet te gast en bij het tonen van de beelden van zijn olympische titel in Rio stak je de draak met het overigens voortreffelijke commentaar van Michel Wuyts. Of je me ook iets kon bezorgen voor een dag later, vroeg ik je. Voor het geval dat. Op weg naar het International Broadcast Center kwamen de ideeën boven en bleven we hangen bij REM-CO E-VE-NE-POEL. Een filmpje dat viraal ging vlak voor de Spelen toen de atleten zichzelf moesten voorstellen om te verhinderen dat buitenlandse commentatoren hun namen verkeerd zouden uitspreken. De rest is geschiedenis. E-VE-NE-POEL deed waarvoor hij was gekomen: goud pakken. Een paar azijnpissers op X en een verdwaalde dinosaurus met een perskaart vonden dat we te enthousiast waren geworden toen twee Belgen al op de eerste dag voor een gouden en een bronzen medaille hadden gezorgd. De honderden reacties onder de misleidende koppen op de vele clickbait sites logen er niet om. 99,5 procent van de kijkers genoot. José en ik ook. Nog eens bedankt, Thomas.
Toen we de kroon zelf ontblootten in de uitzending van Paris by Night was de occasionele negatieveling er terug. Ah, het was ingestudeerd, niet spontaan. Alsof Tommeke, Tommeke, Tommeke, wat doe je nu? een ingeving van het moment was, stuurde de grootste Vlaamse televisiemaker uit de jaren 90 me op WhatsApp. Met een screenshot van een artikel dat aangaf dat ze in Nederland in 2023 het 25-jarig bestaan hadden gevierd van het legendarische Timmertje, Timmertje, Timmertje, wat doe je nou? van Frank Snoeks op de Olympische Winterspelen in Nagano. Uiteraard haalde Michel daar de mosterd voor zijn commentaar bij de wereldtitel van Tom Boonen in Madrid zeven jaar later. En dan? Het was GE-WEL-DIG. Wat denk je Thomas? Doen we het zaterdag nog eens? Onder het motto: haters gonna hate en ze hebben het zo al moeilijk genoeg.
Warme groet,
The post Karl schrijft een brief naar Thomas Huyghe: “Ik wist soms niet wat ik aan je had, jij waarschijnlijk ook niet hoe ik over jou dacht” is provided by KW.be.
