Vanaf donderdag 11 juli is de special ‘20 jaar Het Eiland’ te zien op Streamz. De iconische reeks en dito oneliners zijn na al die jaren televisioneel erfgoed geworden. Met dank ook aan het geweldige personage Frankie Loosveld, een glansrol voor acteur Wim Opbrouck. “Ik mis soms wel die guerrillastijl op de set, ja.”
De geweldige krullencoupe van Frankie Loosveld, zijn fantastische oneliners ne ring op nen Düsseldorf! , zijn bemoeizucht en zijn kort lontje. Daarom alleen al wil je Wim Opbrouck en zijn kompanen nog eens bekijken in Het Eiland. Of zoals hij het zelf zou zeggen: Dat zijn vier checks, Michel!.
Na twintig jaar blijft de reeks nog steeds tot de verbeelding spreken. Daarom pakt Woestijnvis uit met een heuse reüniespecial, waarbij de hoofdrolspelers nog eens samenkomen en terugblikken op de bij momenten tumultueuze draaiperiode en hun licht laten schijnen op de impact van de reeks. Een must voor de fans. En voor ze zich afvragen of dat verplicht is: ja!
“Ik heb onderschat wat voor impact Het Eiland heeft”, steekt Wim Opbrouck van wal. “We wisten wel dat het bleef leven, maar alleen al de aankondiging van die reünie lokte enorm veel reactie uit. Niet alleen bij generatiegenoten, onlangs hoorde ik op een school in Brugge dat die gastjes van 16, 17 jaar de reeks aan het bingen waren. Het was vooral tof om iedereen na lange tijd gezond en wel weer samen te zien.”
Toxisch leiderschap
Twintig jaar geleden had niemand geld durven inzetten dat Het Eiland zo’n gemeengoed zou worden. “Meer nog, uit de testpanels klonk indertijd: niet grappig, te donker qua humor en geen bekende acteurs. Afvoeren, dus”, grijnst Wim. “Het heeft gelukkig wel zijn weg gevonden naar televisie, waar het een succes bleek. Dat is volgens mij te danken aan een paar zaken. Allereerst waren er in die periode heel weinig zaken met dat soort humor. We bouwden verder op programma’s als De Collega’s Jaak Van Assche in de eerste aflevering was een leuke knipoog dat boordevol ijzersterke stereotypen zat. Bovendien bleek het heel herkenbaar voor mensen die op kantoor werken, nog steeds blijkbaar. Er zit ook een geweldige energie en snelheid in. Ik heb de reeks zelf niet teruggezien, maar ik zie natuurlijk wel fragmentjes passeren op sociale media of de bloopers. Wat ik echt niet meer wist was hoe dat kleinmenselijke van toen vandaag benoemd wordt als toxisch leiderschap. Bucky Laplasse is daar echt het prototype van. Vroeger werd dat niet benoemd, vandaag komen dat soort figuren er niet meer mee weg. Ik vond dat wel opmerkelijk, dat die serie nu op die manier werd bekeken. Maar dat kwaad zijn voor een ring op een Düsseldorf, dat zijn principes van in een kleuterklas, hé. Die quote werd trouwens bedacht door Jan Eelen. Weg sfeer bracht ik dan weer mee vanuit het theater. Waar ik het meest op aangesproken word? Zever, gezever. Dat heb ik echt al overal gehoord, tot zelfs bij de belastingen op de dienst financiën.” (lacht) “En kerekjiwere (uit Alles kan beter, red.) misschien zelfs nog meer. Ik vind dat niet erg. Dat zijn zaken waar ik trots op terugkijk.”
Slappe lach
“Wat ik me nog herinner van die periode? Dat we enorm vaak de slappe lach hadden op de set. Er was enorm veel vrijheid en het werd ook gedraaid in een soort guerrilla-vorm. Er werd heel brutaal met elkaar omgegaan, zoals je ook kan zien in de special, maar we wisten dat het was om die energie warm te houden. Soms werd er zelfs geen cut geroepen. Jan Eelen wist heel goed wat hij deed als regisseur. Of ik dat soort stijl wel eens mis op een set? Soms wel, ja. Maar elke set is anders, met eigen wetten en regels om tot iets te komen.”
Het bewijs dat er veel marge was om te spelen: de naam Frankie Loosveld. “In de lagere school zat iemand die zo heette en ik ben die naam altijd blijven onthouden”, weet Wim. “Tijdens de eerste draaidag riep Eelen: Wimper, hoe heet uw personage? En ik floepte die naam eruit. Het grappige is dat er nog drie andere Frankie Loosvelds rondlopen. Eentje ken ik zelfs ondertussen.”
Warme film
Moet Wim evenmin lang over nadenken: een ander programma waarbij hij nog een reünie ziet zitten. “De Bende van Wim. En dan drie oude peetjes in een woon- en zorgcentrum.” (lacht) “Dat was ook heel tof om te doen. Ik ben wel nostalgisch, ja. Ik kijk al eens graag in een foto-album, maar ook niet te veel.” Wat ons naadloos brengt bij de Nederlandse film Laatste Ronde, dat vanaf 17 juli in de zalen loopt. “Het gaat om een vervolg op Mont Ventoux uit 2015, waarbij de vrienden van weleer een dagje ouder zijn geworden en terechtkomen op een hoeve in de Vlaamse Ardennen, waar ze met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd. Het is oprecht een hele schone, warme, ontroerende en zachte film geworden. Echt een aanrader!”
Wim zit duidelijk niet stil want daarnaast zien we hem in het najaar ook aan het werk in een nieuw seizoen van Bake Off Vlaanderen, heeft hij net zijn draaiperiode voor Chantal erop zitten, is hij te zien in de Nederlandse thrillerreeks Elixir en hij pakt ook uit met zijn eigen veelbelovende film 11de Provincie, waarbij hij een interessant experiment uitvoert voor onze kust. “Een geslaagd project voor ons instituut IOBZ, met dank aan regisseur Frederik Carbon, het productieteam en de vele partners. We stellen de film voor op het Filmfestival van Oostende volgend jaar, na er zes jaar aan gewerkt te hebben. Nóg iets om naar uit te kijken!”
‘20 jaar Het Eiland’, vanaf 11 juli op Streamz en dit najaar op VRT Canvas. De Laatste Ronde, vanaf 17 juli in de bioscoop.
The post Wim Opbrouck blikt terug op ‘Het Eiland’: “Ik heb ‘zever, gezever!’ al overal gehoord” is provided by KW.be.
