We zagen Steven Van Moeffaert voor het laatst als speler actief in Waregem, waar KSC Blankenberge de finale van de beker van West-Vlaanderen won. Intussen was de promotie van eerste provinciale naar de nationale reeksen al afgedwongen.
Steve Swaenepoel nam afscheid als trainer en knuffelde zijn kapitein en opvolger innig. Voor Steven Van Moeffaert begon een nieuw hoofdstuk in zijn voetballeven. “Toen ik zeven jaar geleden in mijn contract als speler had laten opnemen dat ik na mijn loopbaan tussen de krijtlijnen in de staf zou worden opgenomen had ik niet kunnen vermoeden meteen tot hoofdcoach gebombardeerd te worden. Technisch directeur Brian Vandenbussche contacteerde me evenwel met de melding dat ik de verantwoordelijkheid kreeg als T1 en dat ik een assistent mocht zoeken.”
Goede samenwerking
“Meteen maakte ik een profielschets op. Mijn medewerker zou moeten kunnen samenwerken met mij, jong zijn en op een andere positie in een elftal gespeeld hebben dan ikzelf. Zodoende kwam ik automatisch terecht bij Aaron Bruning, die overigens al een tijdje T2 was geweest in Boezinge, vermits hij op dat moment niet kon voetballen wegens een kruisbandletsel. We zaten lang samen en ik legde hem in alle details mijn tactisch plan voor. Hij kon er zich meteen in vinden. De samenwerking werd een succes op alle vlakken.”
“We verdelen de oefenstof terwijl de ervaren Guy Neirynck de keepers voor zijn rekening neemt. Laatstgenoemde is een sublieme gast. Ik moest me in de loop van de competitie op zijn ervaring beroepen toen ik besloot van keeper te wisselen. Aaron Bruning en ik zijn twee dertigers. Wij wilden een goalie vervangen die amper één jaar jonger was. Na overleg met Guy deed ik een beroep op mijn stokpaardjes: eerlijkheid en duidelijkheid. Intussen kennen mijn spelers mijn manier van werken tot in de kleinste details: ze verdienen klaarheid en ik moet kunnen in hun kopjes kruipen om ze tot maximale prestaties de drijven.”
Behoud verzekerd
“Dat ik meteen kon beginnen in de nationale reeksen beschouwde ik als een pluspunt. De lat zou hoe dan ook een stukje lager liggen: de druk om de top te viseren, moesten wij niet trotseren. Het behoud verzekeren in de derde afdeling van Voetbal Vlaanderen zou iedereen tevreden stellen. We deden nog beter: na een denderende start finishten we uiteindelijk op stek zeven. Nu proberen we naar volgend kampioenschap toe een identiek resultaat te bereiken met enkele nieuwe krachten. Ik geloof rotsvast in de kersverse elementen: Quintijn Steelandt komt van Wetteren, Jens Hoornaert van Aalter, Mbeye Epolo van Erpe-Mere, Shane Van Den Berghen van KVO, Jorben Vanhulle van KM Torhout en Pierre Dobbelaere van Knokke. Zij zullen een perfecte mix vormen met onze gevestigde waarden.”
“Om me zo goed mogelijk op mijn trainerscarrière voor te bereiden, heb ik tijdens mijn spelersperiode gestolen met mijn ogen en mijn UEFA A-diploma behaald. Daar heb ik enorm veel tijd en energie in gestoken. Verder voetbalde ik onder de vleugels van twee supercoaches, Jannes Tant en Yves Van Borm. Toen ik ooit aan laatstgenoemde uitleg vroeg omtrent een beslissing repliceerde hij dat ik een verklaring kon krijgen vermits Yves in mij een toekomstige hoofdcoach zag.”
Echte voetbalfamilie
“In Wenduine voetbalde ik tot mijn achtste levensjaar, daarna trok ik naar Cercle Brugge waar ik uitkwam bij de lichtingen U9 tot en met U17. Daarna ging het een eerste keer richting Blankenberge. Onder Jannes Tant werd ik meteen in de eerste ploeg gedropt. Drie jaar Wingene, één seizoen Waarschoot en Langemark-Poelkapelle volgden. Dat waren serieuze afstanden maar ik zit graag achter het stuur.”
“Vervolgens trok ik naar Knokke voor vier seizoenen en uiteindelijk maakte ik de cirkel rond met zes jaar Blankenberge. De Bloso-accommodaties liggen een boogscheut verwijderd van mijn woning. Mijn zoons Lex en Liam voetballen er bij de jeugdreeksen, mijn dochter Emilia bij Cercle Brugge. We zijn een echte voetbalfamilie, spenderen veel tijd aan het spelletje maar hebben ook oog voor alternatieve bezigheden. Ik ben een gelukkig man en wil diegenen, met wie ik samen werk of leef, evenzeer happy zien rondlopen.”
(Jean Pierre Vanheerswynghels)
The post Steven Van Moeffaert (KSC Blankenberge) blikt terug op mooi seizoen: “Spelers verdienen duidelijkheid” is provided by KW.be.
