Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Sofie Huyghebaert, monument van Famkes Merkem en pionier van het vrouwenvoetbal in de Westhoek. Sofie mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Sofie,
Je speelde vorige zaterdag de allerlaatste thuismatch uit je voetbalcarrière met Famkes Westhoek Diksmuide Merkem. Thuis tegen Mons. Ik was er graag bij geweest, maar kon niet door de tennisinterclub. Ik heb de beelden dinsdag bekeken. Met een enorme glimlach op het gezicht en kippenvel op de armen. Aangestoken door jouw attitude op het veld. Je had jezelf duidelijk voorgenomen om met volle teugen te genieten van je laatste thuismatch. Je verloor de toss, maar nooit je smile. Zevenentachtig minuten lang straalde je als een puppy die net een bal had ontdekt. Dan volgde de applausvervanging.
Nog altijd hijgend als dat jonge hondje liep je naar de supporters. Armen in de lucht, vuisten gebald. De blauwe rookpluimen tegemoet. Ondertussen had je tussen de lijnen opnieuw laten zien hoever je voetbalkwaliteiten reiken. Je schitterde zoals je al die jaren voor de Famkes hebt gedaan. Je trapte een penalty keurig buiten bereik van de bezoekende doelvrouw en zette je ploeg met een magistraal hakje op weg naar de 2-1. Er volgde nog een assist met het hoofd (nochtans niet je favoriete lichaamsdeel om een bal mee te beroeren) en de inbreng van de trouwe kapitein zou resulteren in een 3-1-overwinning en de mathematische zekerheid van het behoud.
Voor pindanootjes speelde je jarenlang in eerste nationale. Het contrast met de mannen die in provinciale voetballen is immens. Oneerlijk groot
Beste Sofie, je hebt de voorbije jaren je stempel gedrukt op het vrouwenvoetbal in de Westhoek. Je blonk uit in heel veel wedstrijden. Je was absolute top, zette tegenstanders met overstapjes duizenden keren op het verkeerde been, scoorde met links en met rechts, vanop afstand en van dichtbij. Je verschalkte talloze doelvrouwen met subtiele lobjes en een schaarse kopbal. Het was pure passie, want voor de centen moet je in het vrouwenvoetbal niet zijn. Voor pindanootjes speelde je jarenlang in eerste nationale. Het contrast met de mannen die in provinciale voetballen is immens. Oneerlijk groot.
Zij spelen voor honderden euro’s per maand, jij kwam drie keer per week van Gent voor een habbekrats. Puur uit liefde voor het spel. Je hielp jonge meisjes bij de integratie in het eerste elftal en fungeerde als ervaren loods. Je nam ze onder de arm en toonde ze de weg. Honderden doelpunten maakte je, nog meer bracht je er aan. Een assist deed je minstens evenveel deugd als een doelpunt.
Sofie zoals ze is. Puur en onversneden. Je had geen nood aan grote gebaren of onvertogen woorden om een punt te maken. Je sprak altijd met de voeten en je zachte karakter en innemende persoonlijkheid. Komend weekend is er nog een match. De laatste van het seizoen. Buitenshuis. Nog één keer vlammen op Oud-Heverlee Leuven en klaar. Je zal gemist worden, op het veld en in de kleedkamer, Sofie. Jij, monument van het West-Vlaamse vrouwenvoetbal. Drieëntwintig seizoenen floreerde je op de velden waarvan twintig jaar bij Merkem.
Als ze in Manchester na een aantal jaren al een standbeeld voor Vincent Kompany hebben geplaatst, mogen ze dat voor jou op De Kouter in Merkem ook doen. En je zal de club de rug niet toekeren. Af en toe eens mee als afgevaardigde met de eerste ploeg, ongetwijfeld een van de katalysatoren van de jeugdwerking. Voetbal met zijn winnaars en verliezers blijft de belangrijkste bijzaak van het leven. Het spelletje heeft je veel gebracht, maar ook veel afgenomen. Wat je met al de tijd die je in de bal hebt geïnvesteerd anders had gedaan, weet niemand. Het is de vraag zelfs niet waard, want bij het maken van keuzes moet je je morele kompas volgen. En dat stuurde je duidelijk in de richting van het voetbalterrein. Merci Sofie. Of zoals het zo mooi op dat spandoek stond: Sofie gaat met pensioen maar blijft onze kampioen! Voor eeuwig en altijd. Het ga je goed in alles wat je doet.
Warme groeten,
The post Karl schrijft een brief naar Sofie Huyghebaert, pionier van het vrouwenvoetbal in de Westhoek: “Je had geen nood aan grote gebaren of onvertogen woorden” is provided by KW.be.
