Omar Alo, een guitige jongen van 16, woont met zijn ouders en broer in Clep, waar hij met steun en hulp van zijn begeleiders hard aan zijn integratie werkt. Hij was pas 13 toen hij in Turkije na school nog moest gaan werken om zijn ouders te helpen het einde van de maand te halen. Dat blad is nu omgeslagen. Omar ademt voetbal en hoopt er zijn beroep van te kunnen maken.
Omar Alo woonde tot zijn vijfde in Syrië, waarna zijn ouders tien jaar geleden naar Turkije trokken om de oorlog in hun thuisland te ontvluchten. Aan de kogels en bommen in zijn geboorteland heeft Omar nauwelijks nog herinneringen. Hij hoorde ze wel eens, vertelt hij, maar omdat zijn ouders er alles aan deden om hun kinderen te beschermen, heeft hij het menselijk leed niet gezien. Een droomjeugd heeft hij niet gehad, maar Omar wil later wel iets van zijn leven maken.
Broers
“Ik heb twee broers – Mohammed (23) en Horik (27) – en een zus Jelan, die 29 jaar is”, doet Omar zijn verhaal. “Horik en Jelan zijn allebei getrouwd en wonen vandaag in Turkije. Mijn ouders – mama was huisvrouw, papa kleermaker-naaier – mijn jongste broer en ik werden geselecteerd om definitief naar België te komen. Op die manier wonen wij nu tijdelijk in opvangcentrum Clep om er een intensief integratietraject te doorlopen. Het is een kennismaking met hoe jullie hier leven en werken. Of ik een gelukkige jeugd heb gehad? Die vraag is dubbel. Het kon beter denk ik, maar ook veel slechter. Tien jaar geleden zijn wij met het hele gezin vanuit Syrië naar Turkije gevlucht. Mijn vader vond werk in een naaiatelier en als kleine jongen ging ik wel eens mee. Om te kijken. Dat veranderde op mijn dertiende. Om te kunnen rondkomen, werd ik ingeschakeld en moest ik na school naar de fabriek om tot 20 uur kleren te naaien. Dat was een dubbel gevoel. Enerzijds mocht ik een heel klein stukje van mijn loon als zakgeld houden, anderzijds zag ik ook wel dat mijn Turkse vriendjes niet moesten werken. Hun ouders werden gesteund door de overheid. Toen al deed ik niets liever dan voetballen! In die tien jaar dat we in Turkije woonden, zijn we veel verhuisd. Vond de eigenaar een huurder die meer kon betalen dan wij, dan vlogen we zonder pardon buiten. Voor niet-Turkse mensen is dat in Turkije dagelijkse kost. Al hebben we ook nooit op straat moeten leven. De grote aardbeving van 6 februari hebben we van dichtbij meegemaakt. Wij bevonden ons niet in het centrum van de beving en verloren geen dichte familie of vrienden, maar ons appartement is toch ook ietwat opengescheurd. Zolang we bang waren voor een tweede aardbeving, zijn we bij mijn zus gaan wonen. Eenmaal er geen risico meer was, keerden we terug naar huis. Er zat een gat in de vloer, maar er zat niets anders op dan daaraan te wennen. In de hele streek was er niet één huis te vinden dat nog intact was.”
Thibaut Courtois
Omar herinnert zich de dag dat zijn ouders een telefoontje kregen. “We konden naar België. Het eerste wat door mijn hoofd ging: ‘Is België een land? En waar op de wereld is dat ergens?’ Ik wist enkel dat België het land is van doelman Thibaut Courtois. Mijn eerste indruk van Alveringem en Clep? Wel, in Clep woonden toen enkel Afrikaanse mensen. Het was de eerste keer dat ik mensen met een andere huidskleur zag. Het was bijna donker toen wij aankwamen. Ik was bang en heb die nacht slecht geslapen. Maar een dag later waren we al samen aan het voetballen (glimlach). Voetbal is mijn grote passie. Ik ben nu Nederlands aan het leren in het VTI van Veurne. Een moeilijke taal! Als ik thuiskom van school, is alles weg. Daarom forceer ik mij om in het weekend wat te studeren. Ik wil de taal leren en echt iets van mijn leven maken. Toch loop ik het hele weekend in mijn voetbalkleren, om van zodra ik kan buiten te gaan sjotten. Ik zou zeer graag in een club kunnen spelen en hoop dat spoedig waar te maken.”
“Omar is heel snel en heeft voetbaltalent”, zegt Leonie Devos, adjunct-directeur van Fedasil Alveringem. “Hij is betrouwbaar, zeer sociaal en een voorbeeld voor zijn medebewoners in Clep. Ik weet zeker dat Omar zal slagen in het leven!”
In de beste traditie van de vriendenboeken vroegen we onze Kinderkrak enkele vraagjes in te vullen:
Later word ik …
voetballer.
Je mag me altijd wakker maken voor …
een partijtje voetbal.
Ik hou niet van …
koffie en naaimachines.
Dit doe ik het liefst in mijn vrije tijd:
Naar buiten gaan en voetballen.
Dit is mijn grootste wens:
Voor een grote Europese club spelen en net als Thibaut Courtois op televisie komen.
The post Omar Alo (16) is de Kinderkrak van Alveringem: “Ik wil hier echt iets van mijn leven maken” is provided by KW.be.
