Zeker duizend kinderen passeerden door haar klasjes. De jongste 37 jaar was Hilde Coopman (62) actief in de Sint-Paulusschool, vrijdag is er haar afscheidsfeest “Maar ik zal hier nog vaak terugkeren, ik heb me hier ook altijd gejeund.”
Hilde Coopman woont al haar hele leven in Zwevegem. Samen met haar man Jan Coussement (61) is ze nu een woning naast hun huidige zaak aan het verbouwen. Jan is actief in de decoratiesector, maar gaat binnen een jaar met pensioen. Het nieuw samengestelde gezin telt vijf kinderen, die allemaal het huis al uit zijn, en ondertussen ook al evenveel kleinkinderen. En die kunnen uiteraard ook altijd rekenen op de aandacht van Hilde en Jan. “Het onderwijs, het was eigenlijk een roeping”, doet Hilde haar verhaal. Zelf zat ze in de lagere school in Zwevegem, op de gemeenteschool afdeling Kouter – “daar zou ik later mijn eerste echt interimopdracht doen” – en vervolgens in de meisjesschool Sint-Niklaas. “Bij juffrouw Rika in het vijfde leerjaar, een echte lieve, innemende juffrouw, kreeg ik zekerheid dat ik dit later wilde doen.” Hilde volgde de Normaalschool in Tielt, toen nog twee jaar. “Maar toen wij afstudeerden, we waren met drie in Zwevegem, was het moeilijk om aan een job te geraken. Na enkele interims kon ik na een vrije sollicitatie aan de slag in Sint-Niklaas in Kortrijk. Ik mocht er eerst iemand vervangen in een duobaan, vervolgens ging die collega met pensioen, waarna ik met de collega die ik verving een duo ging vormen. Ik startte met een parttime en sprong toen een gat in de lucht. Tot 1987 gaf ik daar les in het zesde leerjaar.”
“Leerlingen vonden me streng, maar rechtvaardig”
In 1987, dus 37 jaar geleden, streek Hilde in Sint-Paulus neer. “Ik heb drie maanden een fulltime gedaan, maar werd slechts voor een halftijdse job betaald. Met de belofte dat ik daarna helemaal van start kon gaan. Men hield woord, maar evident was de start niet. Ik moest van het zesde leerjaar de overstap maken naar het eerste, dus van kinderen die klaar waren om naar het middelbaar te gaan naar kinderen die eigenlijk nog kleuters waren. Ik kon ook maar de dag voor de schoolstart in mijn klas binnen. Ik heb toen heel veel hulp gehad van juf Annie Bonte die in Sint-Niklaas het eerste leerjaar gaf. Ik heb na al die jaren nog altijd een opperbest contact met haar.”
In Sint-Paulus was Hilde jarenlang het gezicht van de eerste klas, maar toen de fusie met Sint-Niklaas er kwam, hadden oudere leerkrachten voorrang. “Het heeft ook geduurd tot mijn 31ste voor ik vast benoemd geraakte.”
In 2001 kwam het vierde leerjaar vrij. “Ik wou een nieuwe uitdaging en kreeg die ook. Jarenlang heb ik daar voor de klas gestaan, tot ik in 2020 voor een nieuwe functie kon gaan. Maar ik was toen eerst een tijdje buiten strijd door mijn strijd tegen kanker. De laatste jaren was ik nu actief in de beleidsondersteuning, als teamteacher in de tweede graad en niet te vergeten ook als verantwoordelijke voor poets- en keukenpersoneel.”
LId van de schoolraad
Maar officieel gaat ze donderdagmiddag om 12.15 uur met pensioen, vrijdag is er het feest met de collega’s. “Een feestje bouwen, dat kunnen ze hier ook goed”, lacht Hilde die door de jaren heen ook vijf directeurs en tal van collega’s de revue zag passeren. “Maar dinsdag sta ik hier opnieuw terug, dan neem ik nog voor twee weken de zesde klas over. In afwachting van iemand die een deeltje van mijn werk kan overnemen. Want er is geen vervanging voor mij. Dat is het grote verschil met vroeger, toen moesten wij smeken om werk, nu vinden we geen kandidaten.”
Het onderwijs is in die ruim vier decennia, Hilde studeerde af in 1982, enorm veranderd. “De kinderen, de ouders,… en hier ook de omvang van de school met vroeger zes klasjes en twee kleuterklassen. Nu zijn dat 12 klassen van elk 24 leerlingen en zeven tot acht kleuterklassen. Ook hetgeen verwacht wordt van iemand in het onderwijs, om de uren administratie maar niet te noemen, is gigantisch veranderd.”
Hilde is nog een ‘old school’ lerares. Altijd klaar als er iets moest gebeuren. “Deze morgen waren hier problemen met de toiletten, ik heb daar letterlijk water staan wegtrekken.” Hilde was ook vakbondsafgevaardigde en was ook 16 jaar lid van de schoolraad. “Vroeger zat ik daar namens de leerkrachten, nu zal ik daar namens de lokale gemeenschap zetelen. Ook bij de Vriendenkring weten ze dat ze altijd een beroep op mij mogen doen. En ik vermoed dat ik ook wel eens in de keuken zal moeten bij springen. Als ze op tijd een belletje geven, dan kom ik af. Met mijn elektrische Twingo, waarmee ik net de afstand van Zwevegem naar Roeselare, waar mijn dochter woont, en terug kan overbruggen.”
Die reis naar Cuba
In Sint-Paulus zullen ze Hilde wel nog vaak terugzien, maar uiteraard heeft ze ook nog heel wat plannen. “Ik hoop in eerste instantie dat de gezondheid goed blijft. Ik zal met wat meer kunnen bezighouden met de verbouwingen en tuinieren doe ik ook graag. Ik heb nog een hele stapel boeken die ik moet lezen, er zijn de kleinkinderen uiteraard en ik heb me opgegeven als vrijwilliger om enquêtes te gaan afnemen in woonzorgcentra.”
En eens Jan met pensioen is, hoopt Hilde ook nog wat te kunnen reizen. “We hadden een reis gepland naar Cuba, maar die is door corona niet kunnen doorgaan. Die trip zou ik dus zeker willen ondernemen.”
Hilde kijkt tevreden terug op haar carrière. “Oud-leerlingen noemden me streng, maar rechtvaardig. En zo wil ik ook graag herinnerd worden.”
The post Juf Hilde Coopman met pensioen in Sint-Paulusschool: “Maar dinsdag sta ik hier al terug” is provided by KW.be.
