Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar langebaanschaatser Bart Swings. In het Canadese Calgary verlengde hij zijn wereldtitel op de massastart. Swings blijft zo regerend olympisch, Europees en wereldkampioen. De koning van de massastart mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste Bart,
Norman heeft me maandag gebeld. Hij was getriggerd door je nieuwe wereldtitel op de massastart. Ken je Norman nog? Ongetwijfeld wel. Zijn gulle lach vergeet niemand. Hij is de cameraman die je destijds volgde voor de Sporzadocumentaire die we over je hebben gemaakt. Op stage in Oostenrijk, op de wereldbeker in Berlijn, op de wereldspelen in het Colombiaanse Cali, langs de Leuvense vaart en op de Europese kampioenschappen skeeleren bij Zwaantjes Rollerclub in Zandvoorde. Overal gaf Norman het beste van zichzelf en kwam hij met de mooiste beelden terug. In Colombia kreeg hij aan de verkeerslichten vanop een motorfiets zelfs een pistool op zich gericht en moest hij zijn telefoon inleveren. Gelukkig vroegen ze niet naar zijn camera, want daarvoor had hij zijn leven gegeven.
Norman maakte me er attent op dat het tien jaar is geleden dat we die docu maakten en dat het misschien eens tijd is voor een vervolg. Ik kon alleen maar beamen, maar moest tegelijkertijd de vrees uitspreken dat de huidige besparingen en budgetten binnen de openbare omroep dat allicht niet zouden toelaten. Ik beloofde hem om het idee te pitchen.
De hoogtepunten in je carrière kwamen nadat we de docu hadden gedraaid. Het was een soort opstap naar wat komen moest. Meervoudig Europees en wereldkampioen op de massaspurt en vooral olympisch kampioen. Ergens in Herent ligt een gouden medaille. De medaille van de doorzetting, van het onwrikbare geloof in de eigen capaciteiten, van de juiste keuzes op moeilijke momenten. Toen we je volgden in de coulissen van de skeeler- en de schaatssport daagde me plots hoe groot de inspanningen en de opofferingen waren om de beste in je sport te zijn. De combinatie met universitaire studies leek vanzelf te gaan, maar was enkel mogelijk door je doorgedreven discipline en nimmer aflatende ijver om alles wat je doet zo goed mogelijk te doen. Er was en is in je leven geen plaats voor half werk.
Het respect is immens, Bart. Maar dat weet je. Ik heb het je al meerdere keren onder vier ogen gezegd. De band die in mijn hoofd ontstond na het maken van de documentaire was veel groter dan jij waarschijnlijk vermoedt. Je hebt me de voorbije jaren kippenvel bezorgd, je hebt me laten schrikken en je hebt me doen wenen, Bart. Toen je in Pyeongchang zilver pakte kon ik met mijn geluk geen blijf, het goud vier jaar later in Peking zorgde voor dikke tranen. Het voelde alsof je een van mijn kinderen was.
Nog eens vlammen in Italië in 2026 en alsnog Sportman van het Jaar worden? Hoe mooi zou dat niet zijn?
Weet je, Bart, het enerveert me verschrikkelijk dat je nog geen titel van Sportman van het Jaar in je bezit hebt. Na je goud in Peking stuitte je op Remco Evenepoel die in Australië wereldkampioen was geworden en wiens prestatie bij de stemming nog iets frisser in het geheugen lag. Evenepoel is goud op zich, maar olympisch goud is toch uitzonderlijk. Dat zal straks in Parijs nog maar eens blijken. Vier jaar eerder, in 2018, hielden Eden Hazard en Europees marathonkampioen Koen Naert je van de eerste plaats. Gedreven door het bereiken van de halve finale op het WK in Rusland kreeg Hazard als pars pro toto in een ploegsport de voorkeur op individuele sporters, onder wie iemand met een olympische medaille. Jij dus. Hazard ontving 736 punten, dat waren er maar 19 meer dan Koen Naert en 411 meer dan jij. Mijn respect voor het inschattingsvermogen van de sportjournalisten in dit land kreeg een enorme deuk.
In 2023 werd je wel de Nationale trofee voor Sportverdienste gegund. Alsof er, anderhalf jaar na je olympisch goud, nog iets moest worden goedgemaakt. Een wereldtitel woog plots zwaarder dan een olympische oppergaai. Het gaat maar om onderscheidingen, Bart. Misschien til ik er zwaarder aan dan jij zelf doet. In de sport draait het om prestaties en resultaten. Als we je enorme skeelerpalmares niet eens in beschouwing nemen, kom je toch al uit op veertien medailles op grote schaatskampioenschappen: drie Europese titels, twee keer wereldkampioen en olympisch goud. In Herent hebben ze begrepen hoe groot je bent. De gemeente die eerder al twee olympische medailles omhelsde toen Ivo Van Damme met zilveren medailles op de 800m en 1500m terugkwam van de olympische zomerspelen in Montreal vernoemde drie jaar geleden zijn gloednieuwe sportcentrum naar jou. Sportcentrum Bart Swings. Gebeiteld voor de eeuwigheid. Volkomen terecht. En we zijn nu al benieuwd wat de methode Nils Van der Poel je zal bijbrengen voor de winterspelen van 2026. Nog eens vlammen in Italië en alsnog Sportman van het Jaar worden? Hoe mooi zou dat niet zijn? Je merkt. Het laat me niet los, Bart. Succes, man!
Warme groeten (zolang het ijs er niet van smelt),
The post Karl schrijft een brief naar langebaanschaatser Bart Swings: “Je hebt me doen wenen” is provided by KW.be.
