Zaterdagavond krijgt Patrick Lefevere, manager van wielerploeg Soudal-Quick-Step, een Lifetime Achievement Award op de Roeselare Awards, hét feest van ondernemend Roeselare. Aan de vooravond konden we hem strikken voor een openhartig gesprek.
Patrick Lefevere een brombeer en geen gemakkelijke mens? Patrick Lefevere moeilijk te bereiken en een gesel voor journalisten? Niets van gemerkt. We kregen quasi onmiddellijk na onze mail een datum en uur waarop de ploegleider van The Wolfpack ons kon te woord staan. Flexibiliteit was echter wél aan de orde. Stond onze afspraak aanvankelijk om tien uur gepland dan kwam opeens de vraag om een uurtje vroeger af te spreken. “Ik heb om elf uur een afspraak in Nederland en ik merk net dat ik een uur en veertig minuten rijtijd te doen heb.”
Roeselare boven
“Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben zeer vereerd dat ik een Award krijg op de Roeselare Awards. Ik woon in Roeselare, ik winkel in Roeselare, ik eet graag in Le Nord en in Matuvu maar ook in ‘t Verschil in Gits. En Boury is ‘one of my favorites’, die keuken is absolute top. Ik probeer daar toch een paar keer per jaar te eten. Ik heb bovendien een goed contact met Tim en Inge. Wist je trouwens dat Inge ook fietst? En dat ze dat doet op een Specialized, ons fietsmerk (lacht).”
“Door die Award weten de mensen van Roeselare nu ook dat ik in Roeselare woon. Ik ben afkomstig van aan de Euroshop in Beitem, heb zeventien jaar in Oostrozebeke gewoond, drie jaar in Italië en woon sinds 2000 weer in Roeselare. Eerst op een appartement omdat ik op dat ogenblik niet wist of ik die pancreastumor die ik toen had, zou overleven om het eens ‘cru’ te zeggen. Toen het beter ging met mijn gezondheid hebben mijn vrouw en ik toch beslist om een huis te bouwen in Roeselare en we wonen hier nog. Het enige nadeel aan Roeselare is dat het geen centrale ligging heeft. Als je naar Antwerpen, Brussel of Amsterdam moet, ben je toch een heel eind onderweg.”
Zee of buitenland?
“Ik heb al enkele keren nagedacht om iets te kopen aan zee of in het buitenland, met de bedoeling om daar ‘op onze oude dag’ te gaan wonen, ja. Maar ik krijg tellens hetzelfde antwoord van mijn vrouw: ‘ge goat doa skone zitten allene’. En iets kopen om een paar keer naar toe te gaan en voor de rest te verhuren, dat zie ik niet zitten. Ze breken dan in als er niemand is of er is huurschade en je moet hemel en aarde bewegen om die dan te recupereren. Neen, laat maar zitten. Bovendien kun je al heel veel mooie reizen maken tegen dat je de investeringen van een tweede vastgoed terugwint. We maken twee keer per jaar een reis: in augustus is dat altijd naar de Provence naar mijn zus die daar woont en tussen Kerstmis en Nieuwjaar maken we dan een verre reis. Ik reis graag naar Dubai, ik hou van de warmte en qua vluchtduur is het nog te doen. Ik haat vliegen! Afgelopen jaar zijn we naar Thailand geweest en dat was lastig: twaalf uur in dat vliegtuig van Parijs naar Bangkok, pffff. En dan was het nog in businessclass. Binnen Europa maakt me dat niet uit met welke maatschappij ik vlieg en dat mag zeker in economy zijn. Maar buiten Europa boek ik altijd businessclass. Ik heb veel en hard gewerkt en ik meen dat ik op een leeftijd gekomen ben dat ik mij dat kan veroorloven.”
“Deze Lifetime Achievement Award, net als de Vlaamse Reus die ik enkele weken heb gekregen, zie ik als een schouderklopje, als een teken dat ik het toch zo slecht niet heb gedaan. Vanaf eind jaren 70 ben ik ploegleider geweest, in ‘99 werd ik manager van een ploeg en in 2001 heb ik zelf een ploeg opgericht en ben ik geld beginnen zoeken om het budget sluitend te maken. Die verantwoordelijkheid weegt wel op mij maar tot nu lukt het nog. De ploeg bestaat al 20 jaar en ik hoop dat we nog twintig jaar zullen bestaan. Met Jurgen Foré heb ik mij laten omringen met iemand die vertrouwd is met het wielrennen én met strategisch denken. Dat neemt toch wel een beetje druk weg.”
Verhouding met de pers
“Het is geen geheim dat het niet altijd klikt tussen mij en de pers. Daarom doet het mij wel iets dat ik de Vlaamse Reus heb gewonnen waar journalisten en fotografen mogen stemmen. Dat bewijst dat ze toch een of andere vorm van waardering moeten hebben. Ik ben genen braven maar ik ben wel altijd eerlijk. Als het mij niet aanstaat, zeg ik het. En liegen doe ik niet: dan zwijg ik (lacht). Ik ben inderdaad moeilijk maar wel correct. Het moet juist zijn wat men schrijft. Niets hatelijker dan een interview van een half uur geven, zoals nu met jou, en dan ‘s anderdaags iets lezen wat ik helemaal niet heb gezegd. Daarom lezen we veel na vooraleer we ons fiat geven. Maar wat gebeurt er nu veel? De hoofdredactie leest het artikel en trekt daar dan een zinnetje uit om een ronkende titel te hebben. En dan zegt de journalist: ‘ja maar, Patrick, het was ik niet, het was Brussel.’ Ik moet je de truken van de foor niet leren kennen, hé. Of ik jouw tekst moet nalezen? Neen, we zien elkaar zaterdag toch op de Awards en ik kom gewapend (lacht).”
I did it my way
“Ik hou van lekker eten, van goede wijnen, van een perfecte whisky en er mag mooi volk bij zijn ook. Aan wie moet ik daarover verantwoording afleggen? Ik ben 69 jaar en ik moet niemand vragen wat ik moet doen of laten. Als ik met de wagen op verplaatsing ben, rij ik meestal met een chauffeur, hetzij Jo Planckaert die mij rondvoert of een student die verbonden is aan het platform Get Driven.”
© (foto Wout Beel)
“Ik ben te oud om slechte wijn te drinken en om slecht te leven. Op 6 januari ben ik 30 jaar gehuwd en ik slaap nog niet bij een bomma (lacht). We hebben nog geen kleinkinderen.”
Te braaf bij momenten
“Hoe ik mezelf zie? Ik denk toch wel dat ik een goed hart heb maar door de jaren heen heb ik toch wel ervaren dat mensen wel eens willen gebruik maken van mij. Neen, ik zeg niet ‘misbruiken’, dat woord wil ik niet gebruiken. Ik ben wel eens te braaf geweest maar je wordt onvermijdelijk harder als je een beetje bekendheid geniet. Maar ik blik nu al tevreden terug en hoop dat het nog lang niet gedaan is. Ik heb veel schitterende dingen meegemaakt en mooie zaken en plaatsen gezien in de wereld maar ook veel getsjoold en zorgen gehad. Indien ik mijn leven zou mogen overdoen, zou ik waarschijnlijk hetzelfde doen. Ik heb me niet vaak verveeld en heel weinig tegen mijn zin gedaan. En als het mij niet aanstaat, ben ik weg.”
The post “Als het mij niet bevalt, ben ik weg”: Patrick Lefevere openhartig aan vooravond van Lifetime Achievement Award is provided by KW.be.
