Begin 2023, op 4 februari, bokste Oshin Derieuw zich tot WBA Intercontinental-wereldkampioen bij de super lichtgewichten. Midden 2023, 28 juni, kwalificeerde de Roeselaarse zich op de Europese Spelen met haar halvefinaleplaats als eerste Belgische boksster ooit voor de Olympische Spelen: “Ik besefte dat het mijn leven zou veranderen.” Eind 2023 is dat hele leven gericht op Parijs 2024. “Mijn leven is zoveel gelukkiger geworden… Al is het ultieme geluk voor later.” Een bijzonder jaar, een bijzonder verhaal, een bijzondere vrouw: Oshin kijkt terug.
“In december 2022 won ik als wereldkampioene IBO al voor de tweede keer de Gouden Handschoen en ontving ik op reis met Charlotte (haar echtgenote, red.) in Zuid-Afrika een mail van de boksfederatie met de vraag of ik mij wilde omscholen naar het olympisch boksen. Maar ik twijfelde toen nog omdat nog niet bekend was wie de nationale coach zou worden, de vroegere was niet erg geïnteresseerd in vrouwenboksen, en omdat mijn kamp om de WBA Intercontinental titel in februari al vast stond. Maar net die kamp (4 februari 2023, red) veranderde alles.”
Geld is geen motivatie
“De Colombiaanse Francia Elena Bravo, 23 kampen op de 30 gewonnen, leek een zware tegenstander, maar tot mijn verbazing voelde ik al tijdens de weging: dit wordt een makkie. En het wérd ook een anti-climax: al dat slopend trainingswerk om dan tegen zo’n bokszak te kampen… Maar de nieuwe nationale coach, Raffaele Bergamasco, was op die kamp en hij zei die avond meteen: natuurlijk kwalificeer jij je voor de Spelen! Toch onderhandelden we in maart nog om in april te boksen tegen Chantelle Cameron, WBC-wereldkampioene. En dan spreken we over beurzen van 30.000 dollar. Geld was nooit mijn motivatie – integendeel, ik stak al mijn spaargeld in het boksen – maar die kamp wilde ik nog wel doen. Maar om dan wel meteen over te schakelen op het olympisch boksen, ik voelde dezelfde klik met Bergamasco, die al twee Olympiades had meegemaakt, als met mijn persoonlijke coach Mohamed. plots kwam dat dichter! En toen de wedstrijd tegen Cameron uiteindelijk niet doorging was mijn besluit snel doorgenomen. En werd snel geschakeld, in amper een week werd mijn hele trainingsprogramma, omgegooid: de intensiteit ligt voor boksmatchen van 3 x 3 minuten veel hoger dan voor profkampen (voor een titel 10 ronden van twee minuten, red). Maar al van de eerste dag onder Rafaelle trainde ik met een brede glimlach op mijn gezicht, dat zegt alles. En acht jaar geleden had ik eens beweerd ‘ik word de eerste Belgische bokster op de Olympische Spelen’ en dat olympisch vuurtje dat al die jaren had gesluimerd, ook bij Mohamed, brandde plots in alle hevigheid.”
“De concurrentie is loodzwaar maar ik zou nooit tekenen voor een zilveren medaille”
“In mei ben ik dan ook gestopt met mijn parttime job op het kabinet van de Kuurnse burgemeester Francis Benoit. Blijkbaar had ik de vorige maanden veel afgezien van alle stress. Ik vroeg me af: wat doe ik nog met mijn profcarrière, kies ik voor de federatie, is de combinatie boksen-werk én nog bovenop bokslessen geven (haar nieuwe site www.beyourlegend.be wordt deze maand gelanceerd, red.) nog wel haalbaar? Ik ben een perfectionist, wil alles aan 100 procent doen. En van mijn 20ste tot mijn 36ste had ik eigenlijk nonstop gewerkt. Op die manier zou de kwalificatie voor de Spelen nooit lukken, besefte ik, waarop ik mijn job heb opgegeven. Best pittig, maar vanaf mei kon ik tot eind 2023 parttime aan de slag in een project van de Vlaamse Boksliga en vanaf september kreeg ik daarnaast ook een halftijdse job bij Topsport Vlaanderen. Vanaf januari wordt die parttime omgezet in fulltime, wat financiële zekerheid geeft, dan kan ik 100 procent focussen op de Spelen.”
Geschiedenis geschreven
“Maar nu zijn we al te ver. In juni waren er dus de Europese Spelen in Polen. 28 juni, die datum vergeet ik nooit, kwartfinales onder de 66 kilo tegen de Française Emilie Sonvico. De halve finale gaf recht op een ticket voor de Spelen. Als ik de beelden van na die kamp terugzie… (lacht) Een ongekende explosie van vreugde! Dat de kwalificatie voor de Spelen hét hoogtepunt van mijn bokscarrière zou zijn, wist ik al lang. Maar dat ik het ooit zou halen, niét! Ik was dóódnerveus tijdens de puntentelling. Sonvico is een Française en de Spelen vinden plaats in Parijs… En de zoon van mijn coach Mohamed was TD van de Franse nationale ploeg. Ik ben niet echt gelovig, maar ik weet nog dat ik mijn overleden nonkel om steun bad… Ik besefte dat die beslissing heel mijn leven zou veranderen. Een olympisch atleet is voor iedereen zijn leven lang een held. En ik schreef geschiedenis: er had nog nooit een Belgische vrouwelijke bokser deelgenomen aan de Olympische Spelen geweest en het was al van 1992 geleden dat er zich nog een Belg had gekwalificeerd (Abdelkader Wahabi, red.). Mijn droom kwam uit…. alle opofferingen zestien jaar lang waren niet voor niets geweest.”
Oshin Derieuw vlak na de kwalificatie: “Mijn droom kwam uit…. alle opofferingen zestien jaar lang waren niet voor niets geweest.” © LAURIE DIEFFEMBACQ BELGA
“Er was ooit een leraar in het tweede middelbaar die mij had overtuigd dat ik wél veel kon bereiken. Op die momenten denk je daar aan. Aan het geluk dat ik had heel veel mensen te hebben ontmoet die mij levenswijsheden meegaven die verder gingen dan boksen. Heel gek: ik heb een foto van mezelf als klein kindje in Disneyland waarop ik twee vuistjes maak. Terwijl ik toen nog helemaal niet dacht aan boksen… Alsof het zo moest zijn. En sinds juli, na de Europese Spelen (Oshin won ook haar halve finale maar verloor in de finale van de Turkse olympische kampioene Busenaz Surmenel, red.) staat alles in het teken van Parijs. Al merk ik dat ik nóg meer van mij moet afschuiven. Ook met mijn eigen bedrijfje. Dan stel ik deadlines, terwijl er eigenlijk maar één doel mag zijn: een medaille op de Spelen. Op de buitenlandse stages, in Italië, in Turkije met het hele Belgische Team voor Parijs voel ik me supergoed maar terug in België slorpt er mij weer van alles op. (denkt na) Ik moet meer ambassadrice worden van mezelf dan van het boksen. Gelukkig is er Mohamed, die bij mijn terugkeer uit Turkije meteen zei: je bent moe, je hebt rust nodig! Ik ben een trainingsbeest, ik heb mensen rond mij nodig die tijdig zeggen Oshin, hold your horses! Normaal gaan we in deze periode op reis, maar nu dus niet, ik moet nog teveel afwerken, lesgeven en zo. Daar ben ik mottig van, die winterdagen vind ik verschrikkelijk. Misschien kunnen we er nog een dagje of vijf tussenuit.”
Kamp voor wereldtitel
“Want mijn batterijen raken soms ook wel eens leeg, dan ben ik blij met mijn vrienden rond mij die mij niet zien als Oshin, de bokskampioene. Want overal waar ik kom, gaat het over boksen en de Spelen, en dat is toch vaak vermoeiend. Vermoeiender dan toen ik profbokser was, toen zat ik meer in een routine. Andere atleten werken vier jaar naar een Olympiade, ik weet het pas sinds juni, hé. En ik weet dat ik vlot ben, makkelijk spreek, ik hou dat ook in mijn achterhoofd voor later – het ijzer smeden terwijl het heet is. Al denk ik ondanks mijn leeftijd nog niet aan stoppen. Na de Spelen wil ik zeker nog één kamp boksen voor de wereldtitel bij de amateurs, daarmee is meer geld te verdienen dan normaal in het profboksen. Zolang ik het maar plezant vind. Er is veel stress, maar die komt nooit van het boksen zelf maar van alles er rond. Charlotte probeert me wel eens af te remmen maar meestal luister je het minst naar de mensen die het dichtst bij jou staan, niet? Schrik om nog een blessure op te lopen waardoor ik de Spelen zou missen, heb ik dan weer niet. En ik ben ook immuun voor de druk die op kanshebbers voor een medaille zou kunnen liggen. Ik zou vandaag ook nooit tekenen voor zilver. Al is de concurrentie loodzwaar met Surmenel vooral, de Chinese, een Italiaanse… Maar op stage in Turkije sparde ik al met de Turkse en dat ging heel goed.”
“Op het einde van de olympische stage zei de coach mij dat ík de jonge atletes het meest had geïnspireerd”
“Weet je, voor het eerst durf ik nu zeggen: ik ben een goede bokser. Als profbokser zou ik dat nooit hebben gezegd, nu heb ik de bevestiging gekregen die ik wou. Ook omdat je in het profboksen met al die verschillende federaties wel tien wereldkampioenen hebt, in het olympisch boksen heb je per categorie maar één winnaar. En ook: ik was 30 toen ik aan de top kwam, ik ben nu 36 en word op mijn 37ste de oudste van alle Belgische deelnemers aan de Spelen… Maar op stage in Belek liep ik tussen al de andere olympiërs kinderlijk enthousiast rond. (glimlacht) Ik kwam er zelfs aan met een heel klein hartje: ‘ik hoor hier toch niet bij?” Om dan op het einde van de atletiekcoach te horen dat zijn jonge atletes zeiden dat ík hen tijdens de stage het meest had geïnspireerd. Geweldig toch? Dat ik dan op de openingsplechtigheid eigenlijk de Belgische vlag zou moeten dragen? (lacht) Ik kan die 26ste juli niet eens meemaken, ik moet de 28ste al meteen boksen. Dan moet het maar feest zijn als ik terugkeer met een gouden medaille, zeker? (schatert) Iedereen in Kuurne leeft in elk geval danig mee. Ik werd hier al gehuldigd voor mijn zilveren Europese medaille en er is blijkbaar vraag om mijn kampen op de Spelen op een groot scherm uit te zenden.”
Woelige jeugdjaren
Als ik nu terugkijk, is 2023 sportief het jaar van mijn leven. Het beste wat mij is overkomen. Alleen al voor Mohamed. Die staat zó dicht. Hij is 72, als ik boks, hóór ik hem. Wat wij samen hebben gecreëerd, is fantastisch – hij is nu al zeker van mijn olympische medaille. (peinzend) Je weet uit welke woelige jeugdjaren ik kom (moeilijke relatie met moeder, intussen helemaal goedgekomen, op de vlucht gegaan voor een gewelddadige stiefvader, donkere gedachten, red.) Ik kijk daar nu liever niet meer op terug: het verleden is het verleden. Mijn beschadigd verhaal is een succesverhaal geworden. En ik ben dit jaar alweer een stuk gelukkiger geworden. Al kan ik nog niet spreken van het ultieme geluk. Want dat heeft niets te maken met medailles, dat heeft vooral te maken met mezelf. Alles gebeurt zo snel, ik moet nog mijn plaats vinden. Mijn plaats in dat alles. Voor mijn kwalificatie wilden we verhuizen, begonnen we aan een kledinglijn… En alles staat nu weer een beetje op pauze. Voor het ultieme geluk zou ik toch eens wat rust moet vinden.”
The post “Mijn beschadigd verhaal is een succesverhaal geworden”: Oshin Derieuw bokste zich afgelopen jaar in de geschiedenis is provided by KW.be.
