In het kielzog van Johan Lingier en met honderd paar schoenen trokken we naar ‘de Jungle in Calais’, waar honderden vluchtelingen de oversteek proberen te maken naar het Britse vasteland. “We zien dat de nood aan degelijke schoenen voor mannen zeer groot is. Daarom lanceer ik een oproep.”
Vorige week vrijdag 1 december trokken we samen met Johan Lingier naar de jungle in Calais met een volle bestelwagen met vooral schoenen. Een groot deel van die schoenen werd geschonken door Patrick Van Parys van Schoenmakerij René, met vestigingen in Knokke en Brugge. Samen met Herman Van Parys reed hij mee naar Calais, ook met gevulde bestelwagen.
Eenmaal aangekomen in Calais, treffen we vooral veel politie aan. Even verderop, wordt op een lege plek voedsel uitgedeeld aan de vluchtelingen. Daar parkeren we ons. “Enkele weken geleden was ik hier ook, toen bevonden de vluchtelingen zich op een andere plek. Nu zie ik dat stuk land helemaal omwoeld werd, wellicht omdat de vluchtelingen daar verjaagd werden door de politie”, wijst Johan de plaats aan. De eerste keer dat hij naar Calais trok, moet zo’n twee jaar geleden zijn. “Dat was in de warme voetsporen van Jo Cloet uit Oudenburg. Eerst bevonden de vluchtelingen zich vlak achter de Auchan van Grande-Synthe (Duinkerke) met verharde paden en beschuttende beplanting. De vluchtelingen werden verjaagd uit hun habitat en nu is die Puythouck een beschermde groene zone. Ironie, laatst merkten we er gewapende jagers op.”
De vluchtelingen, steeds wisselend in aantal en afkomst en met geringe verblijfstermijn in Noord-Frankrijk worden steeds letterlijk opgejaagd, weet Johan. “Van ongebruikte haventerreinen naar nog niet aangeboorde fabriekszones, van nutteloze camping naar weiden en akkers. De laatste kampplaats wordt telkens met grote bulldozers omwoeld. De tenten en de zeilen onbruikbaar gemaakt. Agenten van de Franse politiediensten rukken stelselmatig massaal uit voor een sweeping. Zonder pardon, alles vernietigen. Vluchtelingen nogmaals op de vlucht. Het kamp, de Jungle schuift op met telkens nieuwe bevolking uit Afrika, Azië, Oost-Europa of Midden-Oosten. En, onwaarschijnlijk, zonder verzet. Als vee verdreven. Misschien begrijpelijk, alleen Engeland is het beloofde land. Meestal is elke vluchteling Engelstalig, hoopt op een spoedige tewerkstelling, ook al is het in het zwart circuit. Vaak hebben ze over het Kanaal kennissen, familie, dorpsgenoten of verbindingsmannen. Ze ontsnappen aan de identificatieplicht en hopen op een, weliswaar ondermaatse, gezondheidszorg.”
Niet uit eigenbelang
De hulporganisaties, al dan niet gestructureerd, volgen de verhuizing op basis van transmigranten die haveloos langs de havenwegen slenteren. “Die hulpgroepen ondersteunen waar kan. Met medische hulp, voedselpakketten, een luisterend oor, geïmproviseerde douches, generatoren, voedselbedelingen… Enorm veel respect voor net afgestudeerde medici en paramedici die hier absoluut niet uit eigenbelang de behoeftigen helpen.”
Recht op een toekomst
Vaart Johan tegen de stroom in? “Ja, ik hoor, lees en ervaar individualistische en racistische opwellingen. Maar een economie, een maatschappij of een cultuur houdt best rekening met de mensen aan de rand. Anders moet de welgestelde in een afgesloten, geïsoleerde omgeving eenzaam gaan wonen. Elke medemens, elke generatie heeft recht op een eerbare toekomst. Van geven krijg ik intussen veel meer energie dan van krijgen. En, geloof me, de meeste mensen deugen.”
Wanneer we de deuren van de camionettes openzwaaien, volgt er een stormloop. De herenschoenen er zijn vooral vluchtelingen tussen 20 en 30 jaar zijn zéér gegeerd. Zeker de degelijke paren, want de temperatuur bevindt zich rond het vriespunt. “Tot nu toe nam ik bijna alles mee. Ook bh’s, versleten handdoeken en onbruikbaar geworden gordijnen. Wat niet uitgezocht werd in de Jungle gaf ik aan Emmaüs Duinkerke. Zij herverdelen onder de Noord-Franse bevolking. Op vrijdag staat Emmaüs ook in de Jungle met de voedselverdeling, vaak met rijst met kip.”
“Deze rit naar de Jungle werd geholpen door een twintigtal gezinnen, dit in combinatie met de uitgebreide steun van Tordale Torhout. Vooral een dankjewel aan Martine Demeester. Patrick Van Parys leverde manden vol herstelde niet afgehaalde schoenen uit zijn hersteldiensten.”
Nieuwe inzameling
Volgend jaar wil Johan zich beter organiseren. “Met focus op nog bruikbare schoenen. Vorige maand, op die bijzonder regenachtige dinsdag 7 november, liepen er nog wanhopige vluchtelingen blootvoets op het uitzonderlijk drassig terrein. Wie nog slaapzakken, kousen, lange broeken in een vergeethoekje in stock heeft, is ook welkom. Maar met totaal versleten kledij helpen we niemand. Vanaf maandag 15 januari start ik de nieuwe inzameling. Welkom in Aartrijke, graag vooraf een seintje op 0497 05 27 64.”
The post Johan Lingier doet oproep naar schoenen en kleding: “Vluchtelingen in Calais hebben nood aan degelijk schoeisel” is provided by KW.be.
