Directeur CC De Steiger Chiel Vandenberghe trapt het seizoen af: “Elk zot idee hebben we hier al kunnen realiseren”

Chiel Vandenberghe (36) leeft en eet cultuur. De door Menen geadopteerde Kortrijkzaan – die overigens geboren en getogen is in Houthulst – is al zeven jaar de directeur van CC De Steiger en zo een van de culturele pijlers van de wieltjesstad. Hij zag al veel mooie projecten de revue passeren, maar ziet de toekomst minstens even rooskleurig in. Hij gelooft in de mogelijkheden van Menen en wil telkens grenzen verleggen, zonder het oog te verliezen voor de ‘kleine’ cultuur. Een kennismaking.

In 2016 verving je Jan Yperman als directeur van CC De Steiger. Je was toen met je 29 lentes nog behoorlijk jong voor de functie. Hoe kwam je bij de vacature terecht?

“Ik ben altijd al een cultuurmens geweest. Dat is echt met de paplepel meegegeven. Mijn vader is immers journalist en ook kunstenaar. Onlangs was er een massale opruimactie in de bibliotheek van Menen. Veel boeken die niet meer geleend werden, werden weggegooid. Ik kon die gelukkig nog uit de container vissen (toont boek van ‘Openbaar Kunstbezit Vlaanderen’, red.). We hadden thuis de hele reeks ervan en ik leerde als klein kind die pagina’s echt van buiten. Van wie was welk kunstwerk? Wanneer was het gemaakt? Het prikkelde me wel om met kunst bezig te zijn. We gingen bovendien vaak naar musea en tentoonstellingen. Ik ben ook als adolescent nog vaak met cultuur bezig geweest; vanaf mijn 16de deed ik bijvoorbeeld vrijwilligerswerk bij Muziekclub 4AD in Diksmuide en later ook in het S.M.A.K.. Na mijn middelbaar onderwijs deed ik ook een zevende jaar in de ‘beeldende vorming’ om erna een master in de kunstwetenschappen te starten aan de UGent. Daarna startte het werkleven: eerst bij Veilinghuis Bernaerts in Antwerpen, later coördineerde ik Europese projecten voor Provincie West-Vlaanderen en in het Passchendaele Museum. Ik botste op mijn 29ste op de vacature in Menen en zag dat alles daarbij wel goed samen leek te vallen. Ten eerste door het beleidsmatig bezig zijn met kunst in al haar vormen, maar vooral omdat de job in Menen was. Ik weet nog goed hoe fascinerend ik Menen vond toen ik als jonge gast er voor het eerst kwam. De grensligging, de bijna grootstedelijke vibe, het edgy zijn (met een hoek af, red.), het multicultureler zijn dan de meeste centrumsteden… Menen doet soms zelfs een beetje denken aan Brussel, maar dan ook weer helemaal niet. Menen is uniek en blijft me tot op vandaag boeien. Er zijn ook heel wat mensen en verenigingen in Menen oprecht met hart en ziel met cultuur bezig. Tot mijn grote vreugde kreeg ik de job en ik voer hem nog elke dag met evenveel passie uit.”

En ondertussen doe je het inderdaad al zeven jaar. Op welk project in die periode ben je het meest trots?

“Er zijn veel projecten waar ik achteraf van denk: Het is best indrukwekkend dat we dat hebben kunnen doen. Evengoed kleinere projecten ontroeren me, maar een aantal grotere springen er wel bovenuit. In 2017 organiseerden we een project met een tentoonstelling en festival rond de Amerikaanse kunstenaar Lee Ranaldo (de voormalige gitarist van Sonic Youth, red.). Dat was toen een primeur waarvoor we internationale aandacht kregen, iets wat toen vrij ongezien was in Menen. Ik was als tiener zo’n grote fan geweest van alles wat rond Sonic Youth artistiek gebeurde en plots stond hij in Menen. Dat toonde voor het eerst de mogelijkheden die er echt wel zijn hier. Ik ben ook blij dat we met De Steiger zoveel vrijheid krijgen van ons bestuur en ook van de stad en haar inwoners. In 2019 sloegen we opnieuw de brug tussen muziek en beeldende kunst in een samenwerking met de Kortrijkse postmetalband Amenra voor hun 20-jarig bestaan. Ze traden op in de Sint-Franciscuskerk en Park Ter Walle en creëerden een vrij memorabel vuurritueel op het Leie-eiland samen met vriend des huizes, beeldhouwer Johan Tahon. In 2021 hadden we bovendien een collectietentoonstelling van het S.M.A.K. en dit jaar is er het project rond Yvonne Serruys. Kijk, er is veel waar ik heel trots op ben, maar de meeste trots voel ik bij de diversiteit aan cultuur die we hier kunnen aanbieden samen met het fantastische team van het cultuurcentrum. Ook met onze eigen sterke theater- en muziekprogrammatie, maar evengoed met onze vormingsreeksen maken we het verschil voor al onze bezoekers. Dagelijks kan je hier tijdens 10 à 15 verschillende activiteiten cultuur komen beleven. We proberen alles zo toegankelijk mogelijk te maken. We willen een zo divers mogelijk publiek betrekken in De Steiger voor allerlei vormen van cultuur.”

Naar welke expositie kijk je uit dit jaar?

“Dat is ongetwijfeld de expositie rond Yvonne Serruys die dit jaar nog tot 17 december loopt. Serruys was een beetje uit het canon van de kunstgeschiedenis komen te vallen, ondanks dat ze van groot belang is. Ze werd geboren in Menen maar woonde daarna in Parijs en is nu vooral bekend als de beeldhouwer van de ‘nieuwe vrouw’ tijdens het interbellum. Dat waren vrijgevochten vrouwen met vooruitstrevende ideeën over de rol van de vrouw in de samenleving. Het is een feministisch thema dat zeker vandaag meer dan ooit relevant is. Na haar dood schonk ze alle kunstwerken die ze zelf nog bezat aan haar geboortestad Menen. De tentoonstelling is een groot succes en kan je nog bezoeken tot 17 december en dat helemaal gratis.”

Is dit je droomjob?

“Ja, zeker wel. Ik amuseer me nog altijd elke dag en heb dingen kunnen realiseren waar ik als student van droomde. Elk zot idee dat we gehad hebben, hebben we wel op een of andere manier kunnen realiseren. Ik geniet ook echt van de kleinere culturele projecten. Als ik zie dat verschillende soorten mensen hier kunnen binnenkomen en zich laten verwonderen, dan glunder ik. Ik zou deze job voor niets anders willen inruilen.”

The post Directeur CC De Steiger Chiel Vandenberghe trapt het seizoen af: “Elk zot idee hebben we hier al kunnen realiseren” is provided by KW.be.