Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Alsof je op wandel was en je gedachten even waren afgedwaald en je een straatje links en dan weer rechts was ingeslagen en plots niet meer wist waar je was: zo zijn we deze week in de herfst beland.
Ach, het kind moet een naam hebben. Op andere plaatsen in de wereld noemt men deze tijd van het jaar gewoon lente. Zo ben ik ooit in de lente naar Zuid-Afrika vertrokken, en toen ik daar vijftien uur later arriveerde, was het er herfst. Mijn kortste zomer ooit, zo leek het wel, grotendeels slapend doorgebracht, op grote hoogte. En onderweg geen gezond kleurtje gekregen, verdorie.
Er zijn mensen die, als ze het geld ervoor hadden, altijd naar de zomer zouden reizen. De wereld rond, van boven naar onder en terug, en tussendoor nu eens een beetje naar links en dan weer een beetje naar rechts, of andersom of helemaal kriskras, het maakt niet uit, zolang ze maar in hun zwempak kunnen leven. Miljonairs op de vlucht. Miljonairs op jacht. Naar de zon, naar het licht, naar de warmte. Miljonairs staan niet graag in de kou. Hun idee van regen: tuinsproeiers in het gemanicuurde gazon.
Herfst herken je aan soep. Haal ze in huis, die zogenaamde vergeten groenten
Mij lijkt dat een saai bestaan. Wat heb je op de duur nog om naar uit te kijken? Wat weet je nog, van het prille leven, van de ontwakende natuur, van de eerste knoppen, de bloesems, de vroege vogels? Wat weet je nog van het verkleuren, het vallen van het blad, van bostapijten vol vruchten en zaden? Van de stilte van het land, de kleine dagen waarop je je samen rond het vuur schaart en naar de zwijgzame sneeuw staart?
Vergeet niet: wij zijn natuur. Wij zijn verandering. Wij zijn seizoenen. Wij zijn evenveel herfst als het dwarrelende blad, evenveel lente als de priemende krokus, evenveel zomer als het kwieke koolmeesje, evenveel winter als de slapende egel. Evenveel, en een beetje meer. We delen DNA met wormen, met fruitvliegjes, met bananen. Maar die hebben geen smartphone bedacht. De losers.
Dus, mensen: maak er wat van, van die herfst. Mopperen mag, maar wel eerst monter het bos in. Kijk en luister en ruik. Open de raampjes in je hoofd. Herken. En wandel. Regen en wind? Welkom. Doorweekt en rillerig thuiskomen? Een warme douche en een bord soep. Herfst herken je aan soep. Haal ze in huis, als je beste vrienden, die zogenaamde vergeten groenten. Verwelkom ze, eer ze, bereid ze je beste bouillon. Snij er een homp brood bij, en een eind worst. Ga samen gezellig aan tafel. Geniet. Proef het goeds uit de grond, de grond waaruit we allemaal ooit zijn voortgekomen. Wees dankbaar. Wees zacht. Wees herfst.
