Café De Lindewijk in de Mentenhoekstraat in Izegem is al sinds het jaar 2000 in de handen van de familie Remmerie-Demeusere. In 2015 gaf ma Marleen de fakkel door aan dochter Sharon, maar Marleen is nog iedere morgen op post. Zo kan Sharon haar taak als cafébazin blijven combineren met haar job in een hotel in Roeselare.
Café De Lindewijk situeert zich natuurlijk op de gelijknamige wijk en de geschiedenis gaat al minstens terug tot 1966, toen volgens de cafébijlage van Ten Mandere van de hand van Bart Blomme Etienne Vansteenkiste en Lydia Seynaeve er achter de toog stonden. “Mijn ma deed haar intrede in 2000,” weet Sharon Remmerie (35) te vertellen. “Ik was toen 12 jaar. Geleidelijk aan begon ik al eens te helpen en uiteindelijk ook in de weekends mee te werken.”
Ten huize Remmerie-Demeusere waren er vijf kinderen, drie broers en twee zussen. “Ik toonde al snel interesse om het café over te nemen.” Het gezin huisde op de Bosmolens, Sharon doorliep de lagere school in de Bellevueschool. “Mijn pa Luc Remmerie die van Hulste afkomstig is in april dit jaar overleden aan longkanker. Hij was amper 67 jaar.” Luc Remmerie mag niet verward worden met de vroegere kroegbaas van café ‘t Sportief die dezelfde naam draagt. “Pas toen hij overleden was, beseften we wat pa allemaal nog deed voor ons.”
Jobzekerheid
Op moeder Marleen (62) kan Sharon gelukkig nog altijd rekenen. “Gelukkig maar. Ze heeft er trouwens zelf ook deugd van. Iedere morgen houdt zij het café open. Van 10 uur tot… Het kan eens 12.30 uur, maar evengoed 13.30 uur zijn. Iedere morgen ben ik aan de slag in Hotel Chambord naast de Media Markt in Roeselare. Er logeren vooral mensen die er om professionele redenen te gast zijn. Ik doe er wat van alles: mensen ontvangen, telefoons aannemen, maar ook de kamers poetsen. Het is een vaste job die ik niet kwijt wil, het is ook een vorm van zekerheid. Zeker in coronatijden was dat welgekomen. Ik ben er overigens al elf jaar aan de slag.”
Woendag is de sluitingsdag, in de namiddag gaat het café open om 17 uur. “Het kan hier wel eens laat worden. Enkel op zondagavond hebben we nu een sluitingsuur. Om 21 uur, dan kan ik nog wat tijd doorbrengen met mijn zoontje Alessandro. Hij speelt ook voetbal bij VV Emelgem-Kachtem. Als 15-jarige staat hij er in doel bij de U17, hij doet het niet slecht. Ik ga ook supporteren, dan houdt mijn ma het café open. Ja, ik laat me gelden langs de lijn. Soms passeert hij aan de rust op weg naar de kleedkamer langs mij om te vragen het wat stiller te houden.”
“Onze pa is in april van dit jaar overleden; hij was pas 67 jaar”
Sharon is echt wel door de voetbalmicrobe gebeten. Het café heeft ook een wat paarse schijn. “Nee, dat zijn niet de kleuren van SV Izegem, de ploeg die hier vroeger wat verderop speelde. Ik ben al van kindsbeen af supporter van Anderlecht, samen met mijn oudste broer. De drie anderen thuis supporteren voor Club Brugge. Ik ben blij dat mijn ploeg het nu wat beter doet, want ik heb wat mogen horen de jongste jaren. Als ze verloren informeerden opvallend heel wat mensen naar de uitslag van Anderlecht, ik deed dan vaak of ik het niet gehoord had.”
Sparen tot de Batjes
In café De Lindewijk is iedereen welkom. “Met Izegem Koers verzamelden de seingevers hier. Het was een drukke bedoening.” Ook de clubs maken deel uit van het dna van de herberg. “We hebben hier onze spaarkas De Lindewijkspaarders met 72 leden. Ze krijgen hun spaargeld met de Batjes, we voorzien dan ook altijd een hapje en een drankje. Ook MTC Drago, een groep motorvrienden, verzamelt hier voor de toertochten. En dan zijn er ook nog de Lindewijkpikkers. Waar ons rookzaaltje was, hangen er nu drie dartsblokken. De rokers kunnen nu buiten onder een tent terecht. We hebben onze interne competitie, maar we komen ook uit in de Harelbeekse federatie (HDF). Mijn schoonbroer Dimpsey Maes en mijn broer Kevin maar iedereen zegt ‘Dogske’ zijn daar de voortrekkers. Vroeger hadden we hier ook een kaartclub, maar die is in de coronaperiode gestopt. Maar er komen hier nog vaste kaarters, een tafeltje manillers en een tafeltje met mensen die whist spelen. Dat laatste ken ik niet echt, al willen ze het me graag eens uitleggen.”
Dulle Dunderdagen
De Lindewijk is een vrij café. “We serveren hier Stella van ’t vat en Jupiler uit de fles. We hebben ook alle andere courante bieren en frisdranken, maar hier worden eigenlijk meest pintjes gedronken. Er heerst hier een gezellige sfeer. De meeste klanten kennen elkaar en als er eens iemand nieuw binnen komt, dan hebben ze dat gezien natuurlijk, maar iedereen wordt snel in de groep opgenomen. Bij ons zitten ze ook nog graag aan de toog, ze zouden spreekwoordelijk vechten voor een stoel. De meesten hebben ook hun vaste stek.”
Voor de deur heeft café De Lindewijk ook een groot terras. “Ik moet de windschermen nog terug plaatsen, die hadden we er uit gehaald voor de Dulle Dunderdagen. De Basscats waren hier voor de tweede keer te gast, dit keer in XL-formatie. Het was weer een topavond en een mooi initiatief, we schrijven ons volgend jaar zeker weer in. Maar je moet geluk hebben er bij te horen.”
Sharon is niet enkel een voetbalfan, op het tv-scherm waar voortdurend ook sponsors voorbijkomen, passeert er plots ook een foto van twee wereldkampioenen samen: Mathieu van der Poel en Lotte Kopecky. “Ik weet het, sommigen begrijpen het niet. Maar ik ben fan van ‘den Hollander’ en ook van Lotte Kopecky. Op het BK in Izegem, waarvan de streep hier wat verderop getrokken was, haalde ze ook de titel binnen. Na dat BK zat ze plots met haar familie op ons terras. Ik geloofde mijn eigen ogen niet, ik ben voor de zekerheid nog eens gaan kijken. En ik ben ook met haar op de foto gegaan. Ze is hier een tijdje gebleven en is vertrokken toen de grootste meute volk al weg was. Ze genoot hier gewoon van een frisdrankje, het was die dag ook verzengend heet. En Remco? Die hebben we hier niet gezien.”
Volgende week: café Sint-Martinus in Aarsele.
The post Sharon stapt in voetsporen van haar ma in De Lindewijk: “Plots zat Lotte Kopecky hier op ons terras…” is provided by KW.be.
