Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot juf Martine van de basisschool in Beerst die in juni met pensioen ging. De juf mag altijd antwoorden: [email protected].
Beste juf Martine,
Juf Martine! Dat zal het voor altijd blijven. Ook al smeer jij ‘s morgens niet langer je boterhammen om naar de basisschool van Beerst te vertrekken en ook al draai je de sleutel van het klasje niet langer om met de ambitie om kinderen te leren rekenen en schrijven. Het zal voor eeuwig en altijd Juf Martine blijven. Een eretitel die je met fierheid mag dragen. Je bent een van de vele koninginnen van zoveel lagere scholen. Allemaal uniek in hun soort en onbetaalbaar door wie ze zijn en wat ze doen.
Net voor het einde van het vorige schooljaar bracht ik Jack naar het eerste kleuterklasje. Voor de schoolpoort lag een rode loper. Daarrond verzamelden zich nieuwsgierige ouders. Op de speelplaats werd een erehaag gevormd door kleuters en leerlingen. Een oorverdovend applaus steeg op, want daar was ze: de enige echte juf Martine. Roze glitterhoedje op het hoofd, veelkleurige slinger om de hals, zonnebril. De ster van de dag, de vedette van de school. Stralend en lachend als altijd. Bloemen van directie, collega’s en leerlingen, handgeklap van ouders, een occasionele zoen van een papa. Exact wat je verdient. Het afscheid van de vrouw waarvoor het woord juf is uitgevonden.
Je was en bent een gedroomde ambassadrice voor het onderwijzend personeel in ons land
Juf Martine, ik wil jou en al die andere toegewijde leerkrachten die dag in dag uit het nodige geduld koesteren om onze kinderen mee op te voeden en voor te bereiden op het leven vanuit de grond van mijn hart bedanken. Er wordt al eens smalend gedaan over vakantiedagen en over lesuren van vijftig minuten. Dat ze het zelf doen, denk ik dan. Er is niet toevallig een lerarentekort. Het is een roeping die je enkel met passie en begeestering volhoudt. En laat dat nu de eigenschappen zijn die ik elke dag voel aan de schoolpoort in Beerst. Jij en je collega’s maken de warmte van de dorpsschool tastbaar voor ouders en kinderen. En daar zijn we ontzettend dankbaar voor. Ik vermoed dat het op heel veel plaatsen in Vlaanderen net zo is.
Lieve juf Martine, je was en bent een gedroomde ambassadrice voor het onderwijzend personeel in ons land. Toen ooit het profiel van deze job is omschreven in een vergaderzaal van het ministerie van Onderwijs, zal het verlanglijstje wel heel dicht bij wie jij bent hebben aangeleund. Warm, vriendelijk, plichtbewust, positief, lief, pienter en gedreven. Mijn kinderen vertrokken elke ochtend met de grootste glimlach naar je klasje. Een veilige plek waar ze zichzelf konden zijn, zich konden ontplooien tot wie ze zijn geworden. Een tweede thuis waar ze fouten mochten maken en eruit konden leren dankzij het geduld van die lieve juf.
Elk jaar op Gedichtendag sta ik op met een immense lach op het gezicht en denk ik aan jou, juf Martine. Toen Jef – ondertussen bijna vijftien jaar geleden – bij je in de klas zat en de kinderen om beurten een rijmpje mochten verzinnen, dacht hij het gevonden te hebben: Juf Martine, laat je poep eens zien. Hilariteit alom. Ook bij jou. Omdat het moet kunnen. Geniet van het leven na de schoolcarrière. Aan creativiteit om de dagen in te vullen zal het je wel niet ontbreken.
Warme groet,
The post Karl schrijft een brief naar juf Martine: “Jij en je collega’s maken de warmte van de dorpsschool tastbaar voor ouders en kinderen” is provided by KW.be.
